Ασπάλαξ
Όταν η λατρεία του ριζοσπαστισμού φεύγει από το προσκήνιο, πολιτικοί σχηματισμοί που αντιμάχονται την ανισότητα με μια προσδοκία ένταξης «των πολλών» στην πορεία της κοινωνίας, έχουν πάλι χώρο για οικοδόμηση πολιτικής.
Συνηθίσαμε να αποκαλούμε «πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης» την Γαλλία, την χώρα όπου ξεκινούν οι επαναστάσεις και πάντως στήνονται τα οδοφράγματα, την χώρα όπου ο τρόπος που κάθησαν οι πρώτοι κοινοβουλευτικοί έφτιαξε την Αριστερά και την Δεξιά. Πιο πρόσφατα την χώρα που γνώρισε την εξεγερτικότητα των Κίτρινων Γιλέκων (και ψάχνονταν όλοι με το ακαθοδήγητό τους), την χώρα που είχε παράδοση σε πανύψηλους ηγέτες – Ντε Γκωλ, Ζισκάρ – και σε έντονα χρωματισμένους – πάλι Ντε Γκωλ, Μιττεράν, Σαρκοζί – για να καταλήξει πλέον με έναν Ολύμπιο/Jupitérien μεν, πλην αντιδιαμετρικό και σε ανάστημα και σε σαφήνεια πολιτικού στίγματος.
Ενώ όμως τα μάτια είχαν προσηλωθεί εκεί εν αναμονή του δεύτερου γύρου/ballotage της Κυριακής 7 Ιουλίου, μια άλλου τύπου ανατροπή ήρθε ήδη απέναντι από την Μάγχη.
Μην μείνετε στην κυριαρχία των Εργατικών σε έδρες στην Βουλή των Κοινοτήτων και στην ιστορική ήττα των Συντηρητικών, που απέχουν πλέον (σε ψήφους) λιγότερο από 5 μονάδες από το τρίτο κόμμα, το ηλικίας … τριών εβδομάδων Reform UK του Νάιτζελ Φάρατζ! Το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα της Βρετανίας είναι αυτό που «δίνει» πάντα τα αποτελέσματα. Προσέξτε όμως πώς το κλείσιμο μιας χώρας στον εαυτό της – όχι μόνο/όχι τόσο με το Brexit, όσο με το αυτάρεσκο αγκάλιασμα με την κυριαρχία της (έτσι εκτροχιάσθηκε η Βρετανία με τις κάποιες εβδομάδες Κυβέρνησης Τρας, που την βύθισαν οι αγορές) – φέρνει μια σταδιακή απομείωση. Η οποία, αποδεικνύεται, δεν αντισταθμίζεται με κινήσεις αμυντικών επιλογών κλεισίματος – όπως οι πτήσεις με αιτούντες άσυλο για Ρουάντα, τουλάχιστον η Τζώρτζια Μελόνι «απλώς» τους μπαρκάρει για στρατόπεδα στην παρακείμενη Αλβανία. ή πάλιν η βαθμιαία απόσυρση του λαμπρού Βρετανικού εκπαιδευτικού και ερευνητικού συστήματος από την «άλλη Ευρώπη». Και μπορεί τα εθνοκεντρικά αντανακλαστικά (και οι αναμνήσεις της Αυτοκρατορίας, και η αυτάρεσκη ταξικότητα της κοινωνικής δομής) να αποδίδουν για ένα διάστημα εκλογικά, πλην όμως από ένα σημείο και πέρα η πραγματικότητα έρχεται και σε εκδικείται/reality catches up.
Ενώ, από την άλλη, η λατρεία του ριζοσπαστισμού – των ημερών Τζέρεμι Κόρμπιν – χρειάζεται καιρό για να φύγει από το προσκήνιο. Όμως, όταν αυτό κατορθωθεί, οι πολιτικοί σχηματισμοί που κοιτούν προς το κοινωνικό και που αντιμάχονται την ανισότητα με μια προσδοκία ένταξης «των πολλών» στην πορεία της κοινωνίας (το ακριβώς αντίθετο της ατάκας Θάτσερ «there is no such thing as society»), έχουν πάλι χώρο για οικοδόμηση πολιτικής.
Να περιμείνουμε, λοιπόν, το σασπένς της ερχόμενης Κυριακής στην Γαλλία. Και τις βυζαντινής λογικής συστροφές για διακυβέρνηση της επόμενης μέρας. Αλλ’ ας μην παραβλέπουμε ότι το παράξενο αυτό πολιτικό ζώο που είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην Βρετανία γεννήθηκε.
