Ασπάλαξ
Η νεοελληνική κοινωνία κάνει τον άνθρωπο χειραγωγήσιμο και (τηλε)κατευθυνόμενο με το να τον δασκαλεύει ότι είναι συναισθηματικά νήπιο. Νομίζει πως δεν θυμώνει από μόνος του, αλλά τα λόγια που ακούει έχουν τάχα τη δική τους εγγενή δύναμη να τον κάνουν να θυμώσει. Δεν ευθύνεται δήθεν για τις κρίσεις του και τις αποφάσεις του που κυβερνούν τη συμπεριφορά του, αλλά οι βασικές απόψεις του είναι τάχα “πρωτογενείς”, ή ορθές εξ ορισμού, ενώ στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα ενός προγραμματισμού που αρχίζει από την κολυμπήθρα.
Έτσι φτάνει να θεωρεί ότι δεν χάνει τον έλεγχο του εαυτού του όταν θυμώνει αλλά ότι δεν είχε ποτέ τέτοια δυνατότητα αυτοσυγκράτησης. Φτάνει στο σημείο να δέχεται ότι άλλοι ευθύνονται για τις δικές του συμπεριφορές.
Η ίδια η έννοια του ηθικού αυτουργού στο ελληνικό ποινικό δίκαιο είναι προβληματική αφού δεν περιορίζεται στο πεζό “accessory before the fact” ή στον εκβιασμό που εξωθεί κάποιον στο έγκλημα, αλλά περιλαμβάνει ως ηθικό αυτουργό ακόμα και αυτόν που απλά πείθει κάποιον να διαπράξει έγκλημα, έστω κι αν ο δράστης ΔΕΝ πάσχει από κάποια νοητική αδυναμία. Με άλλα λόγια το ποινικό δίκαιο στην Ελλάδα αναγνωρίζει επίσημα ότι οι άνθρωποι είναι νήπια ή το πολύ έφηβοι και δεν έχουν αναπτυγμένη προαίρεση, δηλαδή δεν έχουν αυτοθεωρητική ικανότητα.
Όταν ο άνθρωπος παύει να αισθάνεται υπεύθυνος για τις κρίσεις του και θεωρεί ότι είναι αυθόρμητες (λες και μια κρίση είναι ζωντανή και έχει τη δική της ορμή) τότε έχει μετατραπεί σε μαζάνθρωπο. Το “ελληνικό” σχολείο παράγει μαζανθρώπους αποτελεσματικότερα από τις λεγόμενες αναπτυγμένες κοινωνίες τιμωρώντας το κριτικό πνεύμα και ανταμείβοντας την παπαγαλία, τιμωρώντας την δημιουργική σκέψη και ανταμείβοντας τον ενστερνισμό του ευρέως αποδεκτού, το οποίο ευρέως αποδεκτό είναι κι αυτό αποτέλεσμα επίμονου, συνειδητού και πολυχρόνιου προγραμματισμού μιας επιβεβλημένης ιδεολογίας της υποταγής και όχι ενός παραδεδομένου αξιακού συστήματος που ωθεί τους ανθρώπους να αριστεύουν. Όποιος ξεχωρίζει χάρις στην αγχίνοιά του, την παρρησία του, ή το ελεύθερο πνεύμα του αποτελεί απειλή. Η νεοελληνική κοινωνία λοιπόν έχει τον ολοκληρωτισμό στο πετσί της και οι μαζάνθρωποι είναι περήφανοι γι αυτόν. Χωρίς μαζανθρώπους δεν υπάρχει φασισμός.
