Ασπάλαξ
Τουρκία εναντίον της Αρμενίας. Τουρκία έναντι Ελλάδας. Τουρκία στη Λιβύη. Τουρκία στη Συρία. Η Τουρκία εναντίον των Κούρδων. Τουρκία έναντι Ρωσίας. Τουρκία έναντι Γαλλίας.
Δεν πρόκειται για ποδοσφαιρικούς αγώνες, αλλά πραγματικές συγκρούσεις, με πραγματικούς στρατούς και πραγματικά όπλα. Η Τουρκία έχει εμπλακεί σε πολλές μάχες διαφορετικής έντασης, γράφει η γαλλική εφημερίδα Le Figaro.
Ο στρατός της βρίσκεται σε πεδία μάχης και μαζί του, βοηθοί που προέρχονται από πρώην στρατεύματα του ισλαμικού κράτους, από το οποίο τώρα καταλαβαίνουμε, ότι η Τουρκία ήταν ο πραγματικός μέντορας. Φυσικά, υπάρχουν τα πετρελαϊκά κοιτάσματα στα ύδατα της Ελλάδας ή της Λιβύης. Φυσικά, υπάρχουν οι εκλογικές ανησυχίες ενός προέδρου που αμφισβητείται στην πρωτεύουσά του από τη δυτική αντιπολίτευση.
Αλλά η ουσία πηγαίνει βαθύτερα: Ο Erdogan είναι ισλαμιστής και εθνικιστής. Είναι ο επαναστατικός γιος του Atatürk. Θέλει να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όχι μιμούμενος το δυτικό μοντέλο του κοσμικού εθνικού κράτους, αλλά αναβιώνοντας το Χαλιφάτο.
Εν ολίγοις, ο Erdogan θέλει να κλείσει την παρένθεση του εικοστού αιώνα και να επιστρέψει στο περασμένο μεγαλείο της χώρας του. Όλες οι περιοχές, στις οποίες έστειλε στρατό του ήταν επαρχίες της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν είναι τυχαίο. Ο Erdogan θέλει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να πάρει πίσω από τη Σαουδική Αραβία – η οποία τα βρήκε με το Ισραήλ – τη σημαία του σουνιτικού Ισλάμ.
Κατά τον αρθρογράφο, η Τουρκία δεν είναι η μόνη που κοιτάζει πίσω στο παρελθόν. Η Ρωσία εκθειάζει την Ορθόδοξη θρησκεία και τη μνήμη του Στάλιν. Η Κίνα συνδυάζει την κληρονομιά του Μάο με τα μαθήματα του Κομφούκιου. Ακόμη και η Αμερική παραιτείται από τον ρόλο της ως παγκόσμιου χωροφύλακα, εστιάζοντας στη μονομαχία της με την Κίνα. Όλες οι μεγάλες δυνάμεις επανασυνδέονται με το ένδοξο παρελθόν τους, για να προβληθούν σε ένα ισχυρό μέλλον. Ο αιώνας μας κλείνει την παρένθεση του προηγούμενου και επιστρέφει στην πραγματική πολιτική των αιώνων που προηγήθηκαν.
Μόνο οι ευρωπαϊκές χώρες πίστεψαν ότι καινοτομούν, αρνούμενες την ένδοξη ιστορία τους, πεπεισμένες, ότι ο νόμος και το εμπόριο θα κυβερνούσαν τον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι μια απόλυτη αποτυχία: οι λαοί της Ευρώπης είναι θυμωμένοι με τη μόνιμη μετάνοια, τα έθνη χωρίζονται από εθνοτικές, θρησκευτικές και φυλετικές αυτονομίες και τα κράτη έδεσαν τα χέρια τους σε μια Ένωση, που είναι ένας διεθνής οργανισμός χωρίς πολιτική συνείδηση. Η Ευρώπη ήταν για τα μέλη της ένας τρόπος εξόδου από την Ιστορία, αλλά η Ιστορία τα τραβά από τα πόδια.
Ως προς τη Γαλλία εκτιμά, ότι η κληρονομιά του Στρατηγού De Gaulle δεν λειτουργεί πλέον, επειδή βασίστηκε σε ένα κυρίαρχο κράτος, ένα έθνος συγκεντρωμένο πίσω από τον αρχηγό του και έναν ισχυρό στρατό, υποστηριζόμενο από μια ανεξάρτητη στρατιωτική βιομηχανία και ότι σήμερα το μόνο που απομένει από το μακρινό διάδοχό του είναι οι αντιφάσεις, οι αδυναμίες και η γελοιοποίηση του διπλού παιχνιδιού.
ΠΗΓΗ: Le Figaro, Éric Zemmour: «La Turquie, symbole d’une époque qui cherche à renouer avec un passé mythique»
Μετάφραση στα Ελληνικά και απόδοση: hellasjournal.com
