Ασπάλαξ
Από ορισμένους μπαίνει συχνά στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή το ενδεχόμενο της σταδιακής του προσχώρησης στην κεντροαριστερά ή κάποιοι άλλοι θέτουν επίσης ευθέως το θέμα συμπόρευσής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ με το κυβερνητικό κόμμα.
Προφανώς στην πολιτική και με την δύναμη των ιδίων των εξελίξεων τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά. Ωστόσο για να μιλήσουμε σοβαρά πρέπει να σταθούμε σε ορισμένα προβλήματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δέσμιος μιας λαϊκίστικης μετάλλαξης αλλά και ισχυρών νέο-κομμουνιστικών τάσεων αδυνατεί να κατανοήσει το πεδίο της πολιτικής που αναφέρεται στις μεταρρυθμίσεις. Επιμένει στις παραδοσιακές επιλογές του κρατισμού, αδυνατεί να κάνει το βήμα στις ρεαλιστικές προσεγγίσεις της ελεύθερης αγοράς, αντιμετωπίζει την Ευρώπη μόνο ως οικονομικό μέγεθος.
Η βασική εκλεκτική του συμμαχία με τους ΑΝΕΛ παίρνει χαρακτηριστικά όχι μιας τυπικής πολιτικής συμπόρευσης αλλά ως μια συμμαχία με όλο και πιο έντονα εθνο-λαϊκιστικά χαρακτηριστικά.
Με κάθε τρόπο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει την εμμονή σε αυτό το συμμαχικό σχήμα και την απέχθεια προς τις παραδοσιακές αλλά και τις νέες δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Όποιος υποτιμά αυτή την εικόνα είναι αφελής!
Προφανώς η προσαρμογή στις κυβερνητικές απαιτήσεις μετακινεί τον ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωτικά πιο κοντά στον ρεαλισμό. Φυσικά 7 μήνες πληρώσαμε και θα πληρώσουμε πολύ ακριβά τα «μαθήματα ρεαλιστικής στροφής». Αλλά οι οργανικές αντιφάσεις και ταλαντεύσεις, η αλαζονεία και η επιμονή στα παλαιο-αριστερά στερεότυπα έχουν ισχυρές βάσεις καθήλωσης.
Πολύ φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε ένα ιδιόμορφο κόμμα που δεν είναι ούτε σοσιαλδημοκρατικό, ούτε ριζοσπαστική αριστερά, ούτε κομμουνιστική ή νέο-κομμουνιστική παράταξη αλλά ένας μηχανισμός εξουσίας με μοναδικό σκοπό και σύνθεση την διαχείριση του κυβερνητισμού. Πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα σκληρού πολιτικού κυνισμού συμπαρασύροντας στην απαξίωση το αποτύπωμα της αριστεράς. Μακάρι να κάνω λάθος – και το εννοώ ειλικρινά – και για να σωθεί η έννοια της Αριστεράς και κυρίως η χώρα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η αυτόνομη και ισχυρή παρουσία των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς παραμένουν κεντρικό καθήκον όχι μόνο ως ιδεολογικό διακύβευμα αλλά και για την ίδια την πορεία των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση. Ο κίνδυνος από μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί άλλωστε να οδηγήσει είτε σε συντηρητική παλινόρθωση είτε πολύ χειρότερα σε αχαρτογράφητα νερά κοινωνικών εντάσεων με ακροδεξιά και υπο-πολιτικά χαρακτηριστικά. Οι δυνάμεις της ευθύνης, της προοδευτικής παράταξης, του αριστερού ρεαλισμού πρέπει να είναι σε διαρκή επιφυλακή.
Όσο για τις όποιες συμμαχίες ένα είναι σίγουρο. Ότι αυτές που αφορούν κυβερνητικές λύσεις θα πρέπει να απαλλαγούν από το σύνδρομο κυβερνητισμού που ταλαιπώρησε το ΠΑΣΟΚ, από την αφέλεια που τραυμάτισε σοβαρά την ΔΗΜΑΡ.
Θα πρέπει δηλαδή να έχουμε σοβαρά προγραμματικά προαπαιτούμενα, αλλαγή του εκλογικού νόμου προς την απλή αναλογική, απόρριψη της συγκατοίκησης με υπερ-συντηρητικές δυνάμεις και κυρίως τον έμπρακτο αναστοχασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οτιδήποτε άλλο δε θα βοηθήσει…
Ο Θόδωρος Μαργαρίτης, Μέλος ΕΕ της ΔΗΜΑΡ και Μέλος ΚΣ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, στο www.liberal.gr
