Ασπάλαξ
Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι καλύτερο. Πρέπει να αποδεχόμαστε ορισμένα πράγματα όχι για την εξέλιξη αλλά για το αληθές του πράγματος.
Η αλήθεια είναι όμως υποκειμενική και ο καθένας την παρουσιάζει όπως θέλει.
Στην πολιτική, στον έρωτα, ο καθένας δεν μπορεί να έχει μια αντικειμενική άποψη, οι άνθρωποι δεν ψάχνουν σε βάθος, θα κάτσουν στην επιφάνεια διότι το βάθος απαιτεί γερά στομάχια και θέληση.
Είμαι υπέρ της άποψης να μπαίνεις στην θέση του άλλου αλλά πάντα να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι.
Λάθη κάνουμε ΟΛΟΙ είτε είμαστε με έναν άνθρωπο, είτε με μια ιδεολογία ή κομματική άποψη, το ζήτημα είναι πως να διαχειριστούμε την κατάσταση.
Στην Ελλάδα ο καθένας το παίζει αρχηγός και θέλει πάντα να είναι ο αρχηγός, όμως μήπως έχει να κάνει ρόλο ότι ΟΛΟΙ είναι καλομαθημένοι;
Πλέον ας δούμε την αλήθεια και ας παραδεχτούμε ότι σε μια χώρα που ο Αλέξης Τσίπρας κυριαρχεί και έχει κάνει πολλές κωλοτούμπες καταφέρνει και είναι ο κυρίαρχος.
Είναι ίσως το μοναδικό πολιτικό φαινόμενο που αποδεικνύει ότι όχι λόγω νεότητας (που κάποιοι εσφαλμένα το τοποθετούν) αλλά ικανότητας κάνει το άσπρο-μαύρο και έχει μαζί του άτομα που τον βρίζανε μέχρι χθες.
Αποδεικνύει ότι έχει πάει την πολιτική εξέλιξη της κοινωνίας ένα βήμα πιο μπροστά, και αυτό είναι αρνητικό αλλά φτιάχνει μια δική του σχολή και μια δική του τοποθέτηση των πραγμάτων.
Μια θέση ότι δίνει αυτό που θέλει ο μέσος πολίτης δηλαδή τρία πράγματα
1) ΕΞΟΥΣΙΑ
2) ΧΡΗΜΑ
3) ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Εξουσία σε εκείνους που διψάνε για την αναγνώριση είτε είναι δεξιοί, είτε αριστεροί κομμουνιστές είτε πασόκοι σοσιαλιστές.
Χρήμα που μαζί με την Εξουσία πάει χέρι με χέρι. Ζούμε σε μια εποχή που το χρήμα δεν βγαίνει εύκολα και ο Αλέξης το δίνει απλόχερα σε όσους τον ακολουθήσουν. Είτε διορίζει, είτε δίνει ευκαιρίες σε αυτούς που τόσα χρόνια αδικήθηκαν από το προηγούμενο σύστημα. Αυτό για τον μέσο Έλληνα είναι ότι του έλειπε από το 2000 και μετά.
Ταυτότητα είναι το παραμύθι, είναι το βάφτισμα που δίνει στα δύο προηγούμενα, δηλαδή και σε αυτόν που δίνει εξουσία και σε αυτόν που δίνει χρήμα, αυτοβαφτίζεται σαν προοδευτικός και δημοκράτης. Άσχετα φυσικά αν δεν ισχύει τίποτα από τα 2.
Το θέμα είναι πως θα πλασαριστεί επικοινωνιακά.
Ο ωμός ρομαντισμός (Rawμαντισμός) είναι εδώ λοιπόν και έχει δημιουργηθεί από την ανάγκη των ανθρώπων μέσα στην κρίση να εκφραστούν, ο Αλέξης Τσίπρας το έπιασε πάνω στην αρχή της κρίσης και εκεί πόνταρε και ακόμα εκεί ποντάρει, διότι μην ξεχνάμε ο Έλληνας πάνω από όλα βάζει το βόλεμα του και την μιζέρια του.
Βέβαια δεν είναι μόνο προνόμιο του Τσίπρα αλλά και των άλλων πολιτικών δυνάμεων να σκέφτονται έτσι… αρκετοί και από το χώρο της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας σκέφτονται έτσι και θα σκέφτονται έτσι.
Ο Τσίπρας είναι ένας από εμάς και αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, είναι ο σύντροφος σου που σε κερατώνει ενώ λέει ότι σε αγαπάει, είναι εκείνος που θα κάνει σπέκουλα για να κερδίσει κάτι από μια συμφωνία, είναι εκείνος που θα κάνει τις πολιτικές συμμαχίες για να κερδίσει.
Είμαστε μια κοινωνία του Τσίπρα και αυτή είναι η ΩΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Αν θέλει κάποιος να αλλάξει αυτή την κοινωνία ας αλλάξει τον εαυτό του…. αντέχεις να το κάνεις;
Ιδού το ερώτημα!!!
