Ασπάλαξ
Η διαφήμιση είχε ανέλπιστη επιτυχία. Επιτυχία, διότι το μήνυμα βρήκε, χωρίς κόπο και χρήμα, χιλιάδες ξενιστές ώστε να κατακλύσει τα κοινωνικά δίκτυα. Ανέλπιστη, διότι το κείμενο μέσω του οποίου αυτοσυστηνόταν η καμπάνια ήταν περισσότερο δυσφημιστικό από το κράξιμο που τη διέδωσε. «Η Νατάσσα», έλεγε η επίσημη λεζάντα, «είναι ένα αφήγημα από μόνο του». «Βλέμμα καθάριο, φωνή που ξυπνάει ανείπωτες συγκινήσεις, ομορφιά κλασική που μένει στο άχρονο, κεντημένη με αισθήσεις που εμπνέουν».
Αυτό το μούλιασμα στο σιρόπι της ασυνάρτητης κοινοτοπίας μπορεί να ήταν διαφημιστικά άγονο· βρισκόταν όμως σε αισθητική συμμετρία με το είδος το οποίο υπηρετεί η ερμηνεύτρια, που διέλαμψε ως μοντέλο. Πρόκειται για το είδος εκείνης της ποπ που διεκδικεί να λέγεται «έντεχνη» από ενοχή για τη δημοτικότητα και την εμπορικότητά της, παρότι οφείλει την επιτυχία της στη μεθοδική χρήση των εργαλείων της φθηνής συγκίνησης. Οφείλει την απήχησή της στα «ανείπωτα», στα «άχρονα» και στις «αισθήσεις που εμπνέουν». Σε έναν λιγωτικό συναισθηματισμό χωρίς συναίσθημα. Στον στίχο χωρίς γλώσσα.
Αυτή η πόζα πριν από τη πόζα –της ποπ που, αντί να συμφιλιωθεί με τον επιτηδευματικό χαρακτήρα της, αξιώνει «αυθεντικότητα» ταγαριού– είναι που δικαιολογεί και την αντίδραση στη φωτογράφιση της Νατάσσας Μποφίλιου στο Λονδίνο για τις ανάγκες ενός οίκου μόδας. Δεν πειράζει, της λένε, που πόζαρες μια φορά σαν μοντέλο. Πειράζει που τον υπόλοιπο χρόνο ποζάρεις σαν πασιονάρια.
Ομως, όσοι χλευάζουν την Μποφίλιου μοιάζουν να μην πολυνιώθουν αυτό που υπερασπίζονται. Ποια είναι ακριβώς η μομφή; Οτι η φωτογραφιζόμενη διασημότητα δεν είναι τόσο στρατευμένη και τόσο ορθόδοξη όσο απαιτεί το δόγμα που προβάλλει; Οτι δεν είναι όσο αποκομμένη θα έπρεπε από τα ήθη της «αστικής δημοκρατίας» και του καπιταλισμού;
Αν οι φιλελεύθεροι που δοκιμάζουν τις αντικομμουνιστικές τους μπαλοθιές κατά της Μποφίλιου ήταν οι ίδιοι συνεπείς με τον δικό τους φρόνημα, θα ένιωθαν ικανοποίηση στη θέα της. Τα ιδανικά τους θα τους υπαγόρευαν να χαιρετίζουν τέτοια άτομα: άτομα που μετέχουν ελευθέρως σε πολλές από τις εναλλακτικές του βίου τις οποίες τους προσφέρει το πλουραλιστικό σύστημα, που τάχα αρνούνται. Θα χαιρέτιζαν ένα όψιμο τέκνο της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας που, αντί να στοιχίζεται σε ιδεολογίες, τις εξασκεί παρεμπιπτόντως, σαν πολιτικό χόμπι ανάμεσα σε ταξίδια και φωτογραφίσεις. Αυτό δεν θέλουμε; Παιδιά αστράτευτα κι εξωστρεφή, που δεν υπακούουν τυφλά σε κατηχητικά στεγανά για το πώς επιτρέπεται να ζουν και τι ενδείκνυται να φοράνε; Δεν θέλουμε την ποικιλία που δίνει σε έναν νέο άνθρωπο την ελευθερία τη μία ημέρα να φοράει γούνα στο Λονδίνο και την επομένη να ενδύεται το λαϊφστάιλ της σηκωμένης γροθιάς;
Η Νατάσσα εν Λονδίνω είναι το ευφρόσυνο φωτογραφικό τεκμήριο ότι όσα εκείνη λέει ότι πιστεύει έχουν λήξει. Δεν έχει σημασία αν το βλέπουν όσοι σκανδαλίζονται με την εικόνα της. Δεν έχει σημασία αν το ξέρει η ίδια.
