Ασπάλαξ
Είμαι χορτοφάγος, φεμινίστρια, έχω (νομίζω) χιούμορ, αλλά δεν γελάω με τη διαφήμιση του Jumbo.
Ένα γιγάντιο κόκκινο αυγό προσγειώνεται ως μετεωρίτης στο φεγγάρι. Αποσυνάγωγος από την παρέα των βιγκανιστών ο λάτρης της τσίκνας, της λαϊκότητας και του «μουν ντανς» Πλανητάρχης κλαψουρίζει με μπάσα φωνή ότι τον έδιωξε από τη Γη η woke κουλτούρα κι ήρθε να ψήσει αρνί στη σελήνη. Για κάποιο λόγο αυτή η διαφήμιση του Jumbo φαίνεται αστεία σε πολύ κόσμο. Σε βαθμό που άρχισα να αναρωτιέμαι για το χιούμορ μου. Έκανα λοιπόν ένα μίνι δημοψήφισμα στους φίλους και γνωστούς και διαπίστωσα ότι μάλλον πρόκειται περί ψυχολογίας της μάζας. Δεν αρέσει τόσο, απλώς παρασύρονται ο ένας από τον άλλο και ντρέπονται να πουν ότι δεν έχει πλάκα, είναι σαχλή και παρωχημένη.
Κατά τη γνώμη μου το σποτ εμπίπτει στην κατηγορία του διαφημιστικού λαϊκισμού. Ο κειμενογράφος, ο σκηνοθέτης και ο σκηνογράφος προκαταβάλουν τι είναι και τι θέλει ο ελληνικός λαός και το αναπαράγουν σε ακόμη πιο γκροτέσκο ύφος, σε ένα ελληναράδικο overdose με οβελίες, μπύρα, πλαστική καρέκλα και άφθονο σεξισμούλη: διακοσμητικό pole dancing στο φόντο, κουνελάκια του πλεϊμπόι που τίθενται σε τροχιά και έλλειμμα τοξικής αρρενωπότητα από τον μαλλιά βίγκαν που τρώει μαρούλια πασχαλιάτικα. Το κοινό των ροζ πολυκαταστημάτων καλείται υποτίθεται να καθρεφτιστεί στο πρόσωπο του Πλανητάρχη και να αποενοχοποιηθεί: «Ναι, είμαι ωραίος τύπος, τρώω τα αρνιά μου και γουστάρω, κανείς δεν θα μου πάρει μέσα από τα χέρια την ελληνική παράδοση. Στην τελική θα καταφύγω στο φεγγάρι αν με αποπέμψουν από παντού οι ορθορεξικοί».
Πρόκειται για το γνωστό σχήμα ότι η κυρίαρχη κουλτούρα απειλείται από την πολιτική ορθότητα. Τη διαβάζουμε συνέχεια αυτήν την επιχειρηματολογία, αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι η δαιμονοποίηση της ευαισθησίας και της ετερότητας. «Οι βίγκαν (οι φεμινίστριες, τα woke τυπάκια) είναι κάτι υστερικοί άνθρωποι που θέλουν να μας αφήσουν χωρίς κρέας (αρνίσιο και γυναικείο) στον πλανήτη» είναι το υπόρρητο μήνυμα. «Δεν έχουν χιούμορ, θα τους μάθουμε εμείς τώρα τι σημαίνει σλαπστικ γέλιο».
Κι όμως πολλοί άνθρωποι στη χώρα μας φαίνεται πως ούτε ταυτίζονται, ούτε γελάνε με τον Πλανητάρχη. Δεν διακρίνουν στοιχεία του εαυτού τους στην καρικατούρα του-δια χειρός διαφημιστή-«μέσου Έλληνα». Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο.
Καλό Πάσχα, λοιπόν. Χωρίς μαρούλι.
