Ασπάλαξ
Για τα διανοούμενα αριστερά και αυτόνομα καθάρματα, με αφορμή τις πυρκαγιές.
Η αξιοποίηση των αντικειμενικών «δεδομένων» για να ενοχοποιηθούν τα κατά καιρούς θύματά τους, όταν αυτά τα «δεδομένα» είναι ή μετατρέπονται σε θανατηφόρα, αποτελεί (ως «αξιοποίηση») ένα κορυφαίο σημείο ηθικής, αξιακής και ιδεολογικής αθλιότητας.
Ακόμα και όταν αυτά τα “δεδομένα” έχουν συνσχηματιστεί από τα (κάποια στιγμή) θύματά τους, δεν αποτελούν εξ΄ αυτού επαρκή Λόγο για να θεμελιωθεί ορθολογικά και αξιακά η κατάκριση των θυμάτων, αλλά ακόμα και το σκύλεμά τους.
Τα καθάρματα του Σύριζα, αλλά και πολλοί στην «άκρα αριστερά» (αυτονομία, αναρχία κ.λπ.) κατακρίνουν τον «μικροαστό» ως καταπατητή, αυθαιρετούχο, συμμέτοχο σε μια καταστροφική διεργασία απαλλοτρίωσης των οικοσυστημάτων και της αλλοτριωμένης εργασίας, όχι μόνον διότι επιθυμούν να αναδείξουν και αυτές τις πτυχές των κοινωνικών πραγμάτων, όσο υπάρχουν, όχι μόνον διότι επιθυμούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους, όσο αυτές υπάρχουν, αλλά για να εκφράσουν το βαθύ και αβυσσαλέο μίσος τους απέναντι στον ελληνικό λαό και το ελληνικό έθνος.
Δεν έχει σημασία αν πολλά από αυτά που λένε στην ρητορική τους έχουν κάποια βάση και κάποια υπόσταση, που έχουν, αλλά σημασία έχει ότι τα χρησιμοποιούν σε έναν «αντι-» «αντιεθνικιστικό» (ενίοτε και «αντικαπιταλιστικό») Λόγο που έχει σαν μοναδικό του σκοπό την χυδαία μονομερή και τελικά ρατσιστική κατάκριση των «νεοελλήνων μικροαστών».
Αυτά τα καθάρματα του «διεθνισμού» για χάρη της «καλής παγκοσμιοποίησης», μπορεί να δείχνουν κατανόηση για τα προβλήματα αλλοτρίωσης άλλων λαών και εθνών, και καλά κάνουν, αλλά όταν έρχονται αντιμέτωποι με την αλλοτρίωση του οικείου λαού και έθνους βγάζουν αφρούς από το στόμα και χύνουν όλο το ρατσιστικό τους δηλητήριο, που δεν κρύβεται όσα διανοούμενα και μαρξίζοντα ή αναρχίζοντα επιχειρήματα κι αν επιστρατεύουν.
Δεν έχουν καμία σχέση με τους ηρωϊκούς Αιγύπτιους ψαράδες που έσωσαν κόσμο, ούτε με τους Πακιστανούς εθελοντές που έσπευσαν πρώτοι να βοηθήσουν τους αδελφούς τους Έλληνες, δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τους Παλαιστίνιους και τους Κούρδους που έδωσαν το αίμα τους, το μόνο που τους έχει απομείνει, αλλά ενδιαφέρονται μόνον για την “ιδεολογική αντιπαράθεση” με τους “εθνικιστές” και τους “μικροαστούς”, ή για την τάδε ή δείνα φράξια του “διεθνούς κινήματος”.
Μαζί με την διεφθαρμένη μεγαλοαστική ελίτ, όχι όλη είναι αλήθεια, υψώνουν το δάκτυλο και “διδάσκουν”.
Αδικώ την μεγαλοαστική ελίτ όμως, γιατί δεν ήταν και δεν είναι όλη αυτή που κάνει κήρυγμα προς τους “μικροαστούς”, αλλά ένα σημαντικό τμήμα της.
Οι “σύντροφοι” αυτοί συντονίζονται με αυτό το τμήμα της μεγαλοαστικής ελίτ για να συκοφαντήσουν τον “μικροαστό λαό”, για να εκφράσουν το κοινό λούμπεν μίσος τους, για να εκφράσουν την ξεκάθαρα σχηματισμένη γενοκτονική/εθνοκτονική τους πρόθεση.
Δεν τολμούν οι περισσότεροι να την εκφράσουν άμεσα, αλλά παραμένουν μέσα στο γνωστό ειρωνικό και διδακτικό στυλάκι, το στυλάκι του αντικαπιταλιστή και αντι-αναπτυξιολόγου ειδήμονα.
Δεν σκοπεύω να δομήσω το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα την κριτική μου στον ελληνικό λαό και το ελληνικό έθνος, σε σχέση με το “επίκαιρο” θέμα των ευθυνών και των οικολογικών “λόγων”.
Σέβομαι τους ανθρώπους, αν και είναι ντροπή για μένα που αναγκάζομαι να το πω αυτό για να διαχωριστώ από τον εσμό των καθαρμάτων: των συριζαίων, των αριστεριστών/αναρχικών (όχι όλων) και των αυτόνομων (όλων).
Πρέπει να το πω για να τους το πω άλλη μια φορά, ότι είναι τάγματα θανάτου, πράκτορες του ιμπεριαλισμού, φασίστες.
Πιο φασίστες από τους φασίστες.
Φωτό: Χρήστος Παπανίκος – σκίτσα
