blame game

Η κατάσταση στην επικράτεια τής “Ελληνικής Δημοκρατίας” μάλλον θεωρείται από όλες τις εδώ παρούσες ελίτ ως “τελειωμένη”.

Μετά την αποτυχία των πρώτων (και πραγματικών) διαπραγματεύσεων των “μετριοπαθών” αριστερών του Συριζα, υπό τον Βαρουφάκη, για την διασφάλιση σε πρώτο πλάνο των μεσοαστικών συμφερόντων και σε δεύτερο πλάνο των συμφερόντων ενός μεγάλου κομματιού τού ντόπιου εργαζόμενου λαού (πάντα εντός των αστικών πλαισίων), υπάρχει πλήρης αποδοχή τής ευρωμοίρας και της ευρωϋποταγής.

Δεν εξετάζουμε εδώ αν αυτή η διαπραγμάτευση ήταν ρεαλιστική, ουτοπική, ερασιτεχνική, σοβαρή, τυχοδιωκτική, αριστερή ή ψευδοαριστερή.

Απλά επισημαίνουμε ότι ήταν μια πραγματική διαπραγμάτευση και είχε τα γνωστά αποτελέσματα.

Ο βαθμός, το είδος και η κοινωνική διαστρωμάτωση της καταστροφής που επέρχεται πλέον είναι ένα συνολικό ζητούμενο για τις ελίτ, αλλά οι θεωρήσεις/προβλέψεις τους τείνουν στην αποδοχή τής νομοτελειακότητάς της, οπότε υπάρχει γι’ αυτές ένα και μοναδικό ζήτημα, και τούτο είναι η πραγματική και η συμβολική-ιδεολογική διαχείριση τής καταστροφής, η οποία πραγματικά ξεκινάει τώρα.

Το γεγονός πως υπάρχει επίγνωση του μοιραίου τής καταστροφής, αποδεικνύεται με το παιχνίδι ευθυνών για το τελικό καταστροφικό αποτέλεσμα.

Σκοπός του παιχνιδιού αυτού είναι να υπάρξει μια στενότερη προσωποποίηση τής γενικότερης εγκληματικής δράσης του κατεστημένου, και ενοχοποίηση μιας μόνον ομάδας του, ούτως ώστε αν χρειαστεί να υπάρξει συντήρηση του ευρύτερου πολιτικού και ιδεολογικού συστήματος (ως) άθικτου.

Πρώτοι στην ενεργοποίηση του blame game ήταν και είναι ακόμα οι πολιτικοί και επικοινωνιακοί παράγοντες των πρώτων μνημονίων, οι λεγόμενοι “παλαιομνημονιακοί”, επίσης η ναζιστική και γενικότερα περιθωριακή ακροδεξιά (χρυσή αυγή, Καραμπελιάδες κ.λπ), και ένα μέρος της αριστεράς εκτός Σύριζα (όπως η ηγεσία του κκε).

Το ζήτημα είναι πως αυτό το παιχνίδι πέραν των στενών ορίων του στο πολιτικό σύστημα περιλαμβάνει ως υποψήφια θύματά του ή ως υποψήφιους θύτες του μάζες ανθρώπων από τον ευρύτερο λαϊκό χώρο, οπότε δεν είναι τόσο εύκολα διεκπεραιώσιμο όσον αφορά στην επιθυμία τής τελικής μορφοποίησής του.

Για να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητά του θα έπρεπε να αναφερθούμε (και) σε ταπεινότερα και (φαινομενικά) ασήμαντα παραδείγματα ακόμα και από τον μικρόκοσμο τής ριζοσπαστικής αριστεράς ή του αριστερισμού, αλλά θα πήγαινε πολύ μακριά η βαλίτσα.

Θα περιοριστούμε λοιπόν στις κυριότερες ομάδες των ελίτ, μιλώντας πάλι με συντομία και σε σχέση με την αθλιότητα τού φαινομένου.

Ποιό είναι το νόημα αυτού του παιχνιδιού σε σχέση πάντα με τα μισθωτά υποζύγια κορόϊδα;

Το νόημα είναι να αποδοθεί ευθύνη μόνον στον αφηρημένο μηχανισμό του κράτους και όχι στους πολιτικούς υποκειμενικούς φορείς του και εν γένει στους υπεύθυνους πολιτικούς υποκειμενικούς φορείς.

Δεν ισχυρίζομαι πως αυτή η διάκριση κράτους και πολιτικών φορέων είναι πραγματική, το αντίθετο, θεωρώ πως είναι μια συνηθισμένη μεταφυσική διάκριση που ενεργοποιείται “εδώ” για προπαγανδιστικούς λόγους.

Αν το έχετε προσέξει όμως υπάρχει ένας βαθμός παραπάνω από το “κανονικό” όσον αφορά στην κριτική του κρατισμού στην “Ελληνική Δημοκρατία”.

Πρέπει να διευκρινίσω πάλι πως θεωρώ πως αυτή η κριτική του “κρατικού” ή κρατικοπελατειακού ή προσοδικού ή παρασιτικού χαρακτήρα της ελλαδικής αστικής κοινωνίας/οικονομίας έχει ερείσματα στην πραγματικότητα, αυτό που είναι υπερβολικό και ιδεολογικά-“θεωρητικά” ύποπτο είναι ο βαθμός και η ένταση τής κριτικής αυτής.

Έχουμε λοιπόν την επίταση μιας ανορθολογικής και ιδεολογικοποιημένης (και εκ των δεξιών και εκ των αριστερών) ψευδοκριτικής του κράτους ως κράτους και ειδικά του ελληνικού κράτους.

Μέχρις αυτό το επίπεδο είναι αρκετή η γενική επίθεση στην “αμαρτωλή” και “διεφθαρμένη” “δημοσιοϋπαλληλία”, είτε γίνεται από νεοφιλελεύθερους είτε γίνεται από ακροαριστερούς, η οποία (ως επίθεση) έχει ισχυρά ερείσματα στην πραγματικότητα αλλά κυρίως στα ιδεολογικά και νοοτροπιακά στερεότυπα μιας ανομικής και ψευδοαναρχικής μικροαστικής ιδιωτικής κοινωνίας.

Όμως, ακόμα κι αν υπάρξει γενική δίωξη της δημοσιοϋπαλληλίας (που υπάρχει και σας είναι άγνωστη, όσοι δεν είστε μέσα στον δημόσιο τομέα και δεν γνωρίζετε την κρυφή και ύπουλη τρομοκρατία των διοικήσεων και τους εκβιασμούς τους απέναντι σε φοβισμένους/φοβικούς μικροαστούς εργαζόμενους), ακόμα κι αν υπάρξει λοιπόν μια πιό εκτεταμένη δίωξη, το παραμύθι δεν έχει “δράκο”.

Δεν φτάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι για να να γίνουν τα εξιλαστήρια θύματα των αποθηριωμένων μικροαστών και εργατών του ιδιωτικού τομέα, χρειάζονται και πολιτικά κομματικά θύματα, ίσως και συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα για να γίνουν τα μέσα της ψευδοκάθαρσης και να δώσουν στους αστούς μικροαστούς και εργάτες του ιδιωτικού τομέα έναν Λόγο να δεχτούν την πιθανή καταστροφή τους και την καταστροφή τής χώρας.
Άρα, για να συνοψίσω, έχουμε τα εξής υποψήφια θύματα διεργασιών ενοχοποίησης από την πλευρά των αποθηριωμένων κοινωνικών υποκειμένων της “ιδιωτικής κοινωνίας”:
1. Οι “κακοί” κρατικοί υπάλληλοι.
2. Όποιοι πολιτικοί βρεθούν στην άτυχη και τυχαία θέση αυτών που θα σκάσει η μπόμπα στα χέρια τους.

Ενώ αυτό που χρειάζεται η ελλαδική αστική κοινωνία είναι ένα ισχυρό δημοκρατικό έθνος κράτος και έναν ισχυρό και μη διεφθαρμένο δημόσιο τομέα υπό τον κοινωνικό έλεγχο τής εργατικής τάξης, η ιδεολογική και πολιτική σκηνή σε όλους τους “χώρους” κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση και μάλιστα το κάνει αυτό σε πλήρη και ολοκληρωτική μορφή.

Εννοώ πως ακόμα κι αν κάποιος δεν δέχονταν έναν από τους όρους που έθεσα πριν (λ.χ το δημοκρατικό έθνος κράτος) αλλά δέχονταν ωστόσο έναν από τους άλλους, θα υπήρχε πραγματική πολιτική και δεν θα υπήρχε έδαφος για το χυδαίο blame game που γίνεται τώρα.

Αντίθετα, έχουμε μπροστά μας την ανάπτυξη όλων των “αντικρατικιστικών” εξτρεμισμών, ακόμα και σε πολιτικούς χώρους όπου ο τάδε “αντικρατικισμός” είναι σε συνδυασμό με έναν δείνα έξαλλο κρατικισμό (λ.χ στην ΝΔ, το κόμμα τής ευρωελλαδικής αστικής αρλούμπας).

Γι’ αυτό και η συζήτηση είναι τόσο ιδεολογικοποιημένη, δεν αποκτήσαμε ξαφνικά στην ελλάδα, έτσι τυχαία, μέσα σε μια δεκαετία, τους περισσότερους (αναλογικά) υπερ-ριζοσπάστες πολιτικούς φιλοσόφους και στοχαστές του πλανήτη.

Υπάρχει λόγος και αυτός είναι η αποποίηση ευθυνών, η έλλειψη πρακτικού πνεύματος, η ιδεολογικοποίηση τής αποστασίας από στοιχειώδη κοινωνικά καθήκοντα, ο έξαλλος μικρομεσαίος φατριασμός, η απάθεια, το μίσος απέναντι στην πραγματική πολιτική οργάνωση των πραγμάτων, η διοικητική ανικανότητα (από μια επιχείρηση έως μια κατάληψη), ο ντιλεντατισμός, εν ολίγοις, ό,τι έχει να κάνει με την απουσία ή την αδυναμία των τριών στιβαρών συντελεστών μίας σύγχρονης αστικής (και μετα-αστικής) κοινωνίας:

Του κράτους, του προλεταριάτου και της βιομηχανικής (ή και μεταβιομηχανικής, αλλά παραγωγικής) αστικής τάξης.

Με λίγα λόγια, το παιχνίδι περί των ευθυνών, οι προσωποποιήσεις, και γενικά όλο αυτό το γελοίο παιχνιδάκι συνωμοσιολογίας και αερολογίας, έχει κοινωνικές και ταξικές ρίζες.

|> Ιωάννης Τζανάκος

Η συνεργασία του Ιωάννη Τζανάκου με το art-io και τον ασπάλακα έχει λήξει οριστικά και αμετάκλητα. Από τον Χειμώνα του 2018

της/του δημιουργού!

Για τα αριστερά και αυτόνομα καθάρματα..

Για τα διανοούμενα αριστερά και αυτόνομα καθάρματα, με αφορμή τις πυρκαγιές.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!