Ασπάλαξ
Ξέρεις ποιο είναι το πιο τραγικό στην αδιανόητα ρατσιστική δήλωση της Στεφανίδου; Δεν είναι το περιεχόμενο, ούτε η ελαφρά αγανάκτηση τύπου «ω ρε γαμώτο πάλι την κλείσανε την Εγνατία για πορεία». Δεν είναι το χτύπημα κάτω από τη ζώνη στον τηλεθεατή που φοβήθηκε επειδή έπαιξε σε όλη τη χώρα πως έχουμε έλλειψη από ΕΚΑΒήτες κι ασθενοφόρα και πεθαίνει ο κόσμος σε καρότσες. Είναι ότι έγινε έτσι απλά, κάζουαλι, εν ώρα εκπομπής σε ζωντανή μετάδοση, το μεσημεράκι, όταν το δεκάχρονο παιδί σου μπορεί να σκάλιζε κάτι να δει πριν πάει στο ποδόσφαιρο ή τα αγγλικά. Ότι είναι οκ να ακούγεται μια τέτοια δήλωση, όσο οκ είναι το να μη μας ενοχλεί που -οκ μωρέ- μετράμε και 500-600 αγνοούμενους και τι έγινε; Το πολύ-πολύ να κάνουμε τα μπάνια μας στην Πύλο και τσουπ, σε μια βουτιά να βρεθούμε δίπλα σε πτώμα σε αποσύνθεση. Τουλάχιστον γλιτώσαμε το ασθενοφόρο από τα πήγαιν’ έλα, όπως και για τον καρκινοπαθή τελευταίου σταδίου που καλύτερα να τον αφήσουμε να ψοφήσει γιατί πολύ μας κούρασε κι αυτός.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι το θράσος κι η αμορφωσιά ή μάλλον η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας της κας Στεφανίδου, γιατί ξέρει πολύ καλά και τι λέει και τι κάνει. Είναι μελετημένη. Όπως όταν έβγαλε το πολ για το αν έκανε καλά ο καταστηματάρχης που σκότωσε στο ξύλο τον Ζακ, γιατί τι, ένα πρεζάκι με καθαρές τοξικολογικές ήταν μόνο και δυστυχώς ήρθε ασθενοφόρο να τον μαζέψει, αντί να τον πετάξουμε σε κάνα κάδο να τελειώνουμε. Όπως ο σταθμάρχης που ήταν με το ένα πόδι στον τάφο -πριν πάει στον κανονικό- και με γκρίζα μαλλιά έκανε ο καημένος τη δουλειά του και σκότωσε 57 ανθρώπους -ο γέρος σταθμάρχης με τα γκρίζα μαλλιά, ξαναλέω. Και το ξαναλέω, πρώτον για να το κατανοήσω κι εγώ η ίδια και δεύτερον για να κατανοήσουμε όλοι ότι η εκφορά λόγου έχει πολλές πτυχές και σκοπιμότητες και θα ήμασταν εντελώς μα εντελώς βλήμματα αν με την τρίτη και φαρμακερή δεν αντιλαμβανόμασταν πως η κα Στεφανίδου και η κάθε Στεφανίδου παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι τους, στο κοινό που τους ενδιαφέρει να πιάσουν. Δεν είναι προσωπικό, μη με παρεξηγήσεις Τατιάνα μου, είστε πολλοί και το παίζετε πολύ καλά το παιχνίδι αυτού του τύπου δημοσιογραφίας. Μόνο που ‘σχώρα με, αλλά παραμένει ανήθικο, όσο κι αν δε σας αφορά το ότι ότι το κάνετε έτσι κι αλλιώς γνωρίζοντάς το.
Και ναι, μπορεί να ακούγονται σοκαριστικά όλα αυτά, είναι όμως μια άποψη που σιγοψιθυρίζεται μέσα στα σπίτια, από στόμα σε στόμα, την ώρα του μεσημεριανού με ένα πιάτο αρακά μπροστά μας -γιατί το μοσχάρι έχει πάει στα 20 ευρώ το κιλό. Και φουντώνουν οι φωνές, όσο φουντώνουν τα ποσοστά, και μεγαλώνει το θράσος και το «δικαίωμα» που θεωρείται ότι υπάρχει ανάμεσα στο «αφού δεν είστε εμείς, ας είστε αυτοί που θα πεθάνουν». Τι μας νοιάζει, σάμπως ήταν σε εθνικά ύδατα; Στην Ιταλία πήγαιναν και να σου πω και κάτι, μπορεί και για διακοπές. Δεν έζησαν να μας το πουν, πού το ξέρεις; Έρχονται από τη Συρία και τη Λιβύη και το Πακιστάν (αυτό πού το πας πάλι) και τολμάνε και μας παίρνουν τις δουλειές, τα ασθενοφόρα και τους υγρούς μας τάφους. Ας ήταν τουλάχιστον Ουκρανοί να έχουν ένα επίπεδο. Βέβαια οκ, εμείς έχουμε τους σιδηροδρομικούς τάφους κι εκείνους στους λόφους της Αττικής, αλλά αν θέλουμε ρε φίλε να πνιγούμε στο Αιγαίο, θα πάρουμε κι άδεια από 200-300 πακιστανάκια μέσα σ’ ένα αμπάρι; Σε παρακαλώ! Να μην έμπαιναν!
Δεν μπορείς να ξεχωρίζεις τον άνθρωπο κι όταν είναι in distress, όπως είπε κι ο Αποστολόπουλος, πρώτα σώζουμε και μετά συζητάμε. Και καμιά φορά, καλό είναι να το βουλώνουμε κι εντελώς, θα πω εγώ, ειδικά αν από 700 άτομα δεν έχει μείνει ένα να σώσουμε.
