Ασπάλαξ
Βλέποντας αποσπάσματα απο τα μουσικά βραβεία MAD, μ έπιασε και μένα ένας ποιητικός οίστρος, γιατί άνθρωπος είμαι και γω, όπως θάλεγε και η φίλη μουΚατερίνα Σνάιντερ και μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό ο στίχος απο την τελευταία ποιητική μου συλλογή, που έκανε εντύπωση στους κοσμικούς κύκλους και έχει τον τίτλο «Ενα παιδί μετράει τα τάνγκα». Θα μπορούσα να αναφέρω κάτι αντίστοιχο του Ελύτη, αλλά επειδή πρόλαβε και καπάρωσε όλο το ποτ πουρί του μακαρίτη ο πρωθυπουργός μας,είπα να αρκεστώ σε κάτι λιγότερο, αλλά πιο βατό. Είδα τόσο νέα παιδιά στοιβαγμένα στο κατακαλόκαιρο για να δουν το βρακί της Φουρέιρα και την ηλιοκαμένη συγκίνηση του Μαρτάκη, που δεν μπορεί τόσα χρόνια η ίδια θάναι, που μου έκανε εντύπωση. Θα πείς τώρα εσύ ο κακός, οτι ζηλεύω το νειάτο και γιαυτό τα λέω. Μωρέ οτι το ζηλεύω το ζηλεύω, σαν τον Stan θάθελα να δείχνω και όχι Ζαφείρης Μελάς, αλλά λιγάκι η νεολαία μας είναι παραπάνω απο όσο πρέπει χαρούμενη, σε μια Ελλάδα που αλλάζει. Λίγο ” Μη μου τους κύκλους τάραττε ” είναι, λίγο νάμαστε θετικοί και θα αλλάξουν τα πράγματα είναι. Δεν θα αλλάξουν όμως.Και αμα σε κάνει χαρούμενο ο Θέμης Γιωργαντάς που κάνει και κωμικά, τρέξε. Απο την αλλη μεριά τόσες εργατώρες στις ανάλαφρες εκπομπές, για να σημειολογήσουν το τίποτα, το τραγελαφικό. Αν φορούσε σουτιέν η Φουρέιρα, αν φρούσε βρακί η μπεκατώρου, το μαλλί μπανάνα του Τρύφωνα και η εντυπωσιακή εμφάνιση του Μαζωνάκη, ντυμένος ο τρελός του χωριού. Σε μια Ελλάδα αποδομημένη, όπου οι καθαρίστριες, αυτές είναι γυναίκες πρότυπα, η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι πρότυπο, δίνουν μάχες για το 500ρικο, δεν μπορείς να εκθειάζεις τον κώλο της Στικούδη και να μιλάς για θεσμό του MAD, κάτι σαν τα Επιδαύρεια. Τους έβλεπα στο κόκκινο χαλί και δεν το πίστευα. Νάζι, χαρά, θετική σκέψη και μια ποζισιόν που παραπέμπει στον Καραγκιόζη Hollywood. Σουργελα και ημιτασιόν αστεράκια με δανεικά ιλουστρασιόν φορέματα, δανεισμένα απο οίκους στα πρόθυρα χρεωκοπίας και μούρες αλλοιωμένες απο μπότοξ και αδιάκοπα σολάριουμ, να παριστάνουν οτι όλα τριγύρω αλλάζουνε αλλά ο Γκούτσι τους ίδιος μένει. Βέβαια και εγώ στα είκοσι έτρεχα με πάθος να δω απο κοντά την Τζελσομίνα και την Αργυράκη χωρίς τάνγκα, όμως παράλληλα αγκαζέ με την Δανάη και την Λήδα Χαλκιαδάκη, τρέχαμε στα συλλαλητήρια υπέρ του λαού της Χιλής. Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας. Μου το αναγνώρισε ποτέ αυτό η Χιλή?
Θάνος Αλεξανδρής | Πρώτη δημοσίευση: 24 Ιουνίου 2014
