Ασπάλαξ
Το έθνος δεν προϋπάρχει της πολιτειακής και πνευματικής του μορφής.
Όταν ένα έθνος δεν υποστατώνεται σε κράτος δεν σημαίνει πως δεν έχει πολιτειακή/πνευματική μορφή, αλλά όταν ένα έθνος δεν υποστατώνεται σε πολιτειακή/πνευματική μορφή δεν υπάρχει.
Η πολιτειακή μορφή είναι ευρύτερη της κρατικής μορφής, αν και δεν την αποκλείει αναγκαστικά:
Μπορεί να υπάρχει πολιτειακή μη κρατική μορφή του έθνους και πολιτειακή κρατική μορφή, ανάλογα με τις πολιτικοστρατιωτικές περιστάσεις ή τις επιλογές του εκάστοτε έθνους.
Η πολιτειακή και πνευματική μορφή ενός έθνους όμως είναι συνυφασμένη με το έθνος καθαυτόν.
Η πολιτειακή μορφή όμως δεν περιέχει κανέναν καθορισμό ιδιαιτερότητας και αποκλειστικότητας ή ιδιοπροσωπίας.
Η πολιτειακή μορφή περιέχει έναν ιδιαίτερο τρόπο μιας παγκόσμιας αξίωσης, είναι δηλαδή η μορφή μιας παγκόσμιας προοπτικής κυριαρχίας, και ως τέτοια είναι αναπόφευκτο να περικλείεται σε ένα οικουμενικό σχέδιο που περιέχει ένα σύνολο εθνών ή έναν συνασπισμό εθνών με κοινές αξιώσεις και κοινές προοπτικές κυριαρχίας και ηγεμονίας.
Ας εισέλθουμε γρήγορα στην ουσία του θέματος που μας απασχολεί.
Έθνη όπως το νέο ελληνικό έθνος ή το σερβικό έθνος, αλλά και άλλα σε ένα άλλο κοινό πλαίσιο όπως το κουρδικό και το εβραϊκό-ισραηλινό έθνος έχουν κάποιες κοινές προοπτικές και κάποιες κοινές αξιώσεις κυριαρχίας και ισχύος, οι οποίες όμως στον ιστορικό χρόνο που ζούμε παράγονται κυρίως ως ελλείψεις και όχι (ακόμα) ως θετικές αξιώσεις.
Αυτό είναι αποτέλεσμα κάποιων ειδικών οριακών συνθηκών που συγκροτούν τις ελλείψεις και οι οποίες δεν είναι αναγκαία συγκροτητικοί συντελεστές μιας κοινής θετικότητας αξιώσεων, αφού ακόμα και η κοινότητα των ελλείψεων έχει υπάρξει ως περιέχουσα πολλές και διαφορετικές ειδικές συνθήκες εθνικής συγκρότησης.
Μεγαλύτερη απόσταση από τα άλλα έθνη αυτής της τριάδας φαίνεται να έχει το εβραϊκό-ισραηλινό έθνος, αλλά αυτή η απόσταση είναι φαινομενική και θα αίρεται όσο θα περνάει ο ιστορικός χρόνος.
Το Ισραήλ έχει μεταπολεμικά συγκροτήσει μια βαθιά συμμαχία με τον δυτικό παράγοντα και ειδικά με τις Η.Π.Α, η οποία συμμαχία έχει προδημιουργηθεί σε ένα αντινομικό και τραγικό ιστορικό περιβάλλον πριν το μεγάλο πόλεμο και το ολοκαύτωμα.
Έτσι λοιπόν, ενώ φαίνεται πως στα εσώψυχα του εβραϊσμού και της πολιτειακής του υπόστασης έχει εγκαθιδρυθεί μια αιώνια σχέση με τον επιδερμικό φιλοσιωνισμό της μητρόπολης, το τραύμα του εβραϊσμού δεν παύει να υπάρχει σε αναφορά προς αυτή την μητρόπολη, ειδικά την θεμελιακή που είναι η Ευρώπη.
Η μοίρα του εβραϊσμού είναι πιά το Ισραήλ και το Ισραήλ υπήρξε γιατί η Δύση έπρεπε να ξεπλύνει την αιώνια ντροπή της, που δεν ξεπλένεται.
Άρα η μοίρα του εβραϊσμού είναι ξανά η γη Χαναάν, το Ισραήλ, άρα η Νέα Ανατολή.
Το Ισραήλ και η Ελλάδα έχουν ως πεπρωμένο και ιστορικό πολιτειακό και πνευματικό καθήκον την δημιουργία της Νέας Ανατολής, σε αυτό έχουν ως θερμό συμπαραστάτη και συνδημιουργό το Κουρδιστάν (σε κάθε του μορφή) και πιθανό συμπαραστάτη και συνδημιουργό ένα νέο μη ισλαμιστικό και μη θεοκρατικό Ιράν.
Αυτή η αναγκαστική, νομοτελειακή, μοιραία θέση αυτών των εθνών και αυτών των πολιτειακών και πνευματικών αξιώσεων ισχύος και ηγεμονίας, θα οδηγήσει και το Ισραήλ σε δρόμους αυτονόμησης από την Δύση.
Ίσως στο μέλλον να υπάρξει και για μας μια νέα αυτονόμηση και μια νέα εξυγίανση της σχέσης μας με την Δύση, στην βάση της νέας ανατολικής πνευματικής και κυριαρχικής εξουσίας των φωτεινών εθνών μας.
Οπότε η μερική απο-δυτικοποίηση του Ισραήλ θα έρθει να συναντήσει την μερικήανα-δυτικοποίηση, σε υγιείς βάσεις, της Ελλάδας, και συνεπαγωγικά της Σερβίας, του Κουρδιστάν και όποιου άλλου προσέλθει.
Αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκαθαρίσουμε πως για τους Έλληνες ειδικά, αλλά και για τους Σέρβους, είναι αδύνατη αυτή η σωτήρια και φωτεινή πορεία εθνικής ανασυγκρότησης αν δεν εγκαταλείψουν για πάντα την Ορθοδοξία, όπως το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι Κούρδοι και έπειτα οι Πέρσες με το Ισλάμ, μια για πάντα.
Σιωνισμός, Ελληνισμός (όχι κυρίως αρχαιοελληνισμός), Μεσοποταμιακή αναγέννηση, μια Νέα Ανατολή..
Η πραγματική κυριαρχία είναι το πνεύμα..
Χωρίς τις δεύτερες πνευματικές ποιότητες..
