Ασπάλαξ
Κάθεται δίπλα μου στο αεροπλάνο. Κλασική εικόνα 60άρη, που είχε πέραση στα νιάτα του (μάλλον έχει και τώρα, ανάθεμα την κρίση σε άντρες) με αδυναμία στα ακριβά ρολόγια και στην Πάολα. Είναι από αυτούς που ξέρουνε τον μετρ με το μικρό του όνομα. Από τα αυτιά του κρέμονται τα ακουστικά κι όσο τριγύρω βαλίτσες πετάνε πάνω από το κεφάλι μου, μέχρι να τα καταφέρει αυτή η αφράτη που μου επιτίθεται με τα βυζιά της να τις βάλει πάνω, έχω σχεδόν κολλήσει πάνω του. Δεν δείχνει να τον ενοχλώ. Είναι απασχολημένος με μια σημαντική τηλεφωνική κλήση με κολλητό του, μικρότερο, που τον συμβουλεύει για γκόμενες. Τον άλλο τον καταλαβαίνω καψουράκο με μια ζωντοχήρα με ένα παιδί κι ο δικός μου παλεύει να τον σώσει από συναισθηματική απαγωγή.
Ο άλλος από την καψούρα του θέλει να την πάει στα ακριβότερα κι ο δικός μου τον φρενάρει γιατί όπως του λέει θα το πάρει η άλλη απάνω της και θα τον καβαλήσει. Καλύτερα να την πάει σε ένα πιο mezzo εστιατόριο, να μην την κάνει και θεά, τη ζωντοχήρα με παιδί. Αυτό το “με παιδί” το λέει λες και ρεύεται βρόμικο χοτ ντογκ, του ξενυχτιού, από καντίνα που στα τζάμια της πεθαίνουν μύγες. Αν έλεγε η ζωντοχήρα με καμπούρα θα το έλεγε πιο γλυκά, από το η “ζωντοχήρα με παιδί” (μπλιαξ).
Κι έπειτα με φόρα και με μια ανάσα αρχίζει μια ελεγεία, θρήνο για τα χαμένα παλικάρια που παγιδεύτηκαν στα λεία από photolysis μπούτια ζωντοχηρών με παιδιά κι αυτές τους κάτσανε στο σβέρκο και τους ρουφάνε εκτός από το αίμα και τα νιάτα ΚΑΙ τις κάρτες τους.
Είναι τόσο απαξιωτικός που το θεωρώ κοπλιμέντο από το Θεό και προσωπικό μου χάρισμα που δεν έχω γνωρίσει τέτοιους.
Γι” αυτόν οι ζωντοχήρες με παιδί είναι μια κατηγορία ξέμπαρκες ταλαντούχες, που με γαλλικό μανικιούρ ξύνονται ολημερίς κι ο χαϊβανοκακομοίρης τρέχει να τις εξασφαλίσει αυτές και τα μούλικα τους.
Δεν έχει συναντήσει ποτέ του γυναίκες κανονικές. Ζωντοχήρες, παντρεμένες, ανύπαντρες. Κανονικές κι ανεξάρτητες γυναίκες τέλος πάντων που δουλεύουν όλες σκληρά και μέσα στο σπίτι κι έξω από αυτό. Ακόμα κι αυτές που κάνανε την τύχη τους με πλούσιους γαμπρούς, πιο πολύ δουλεύουν από τους κληρονόμους άντρες τους.
Αλλά τι φταίει κι αυτός που δεν έχει δει τέτοιες. Αυτός πάντα θα έχει στα αυτιά του την αγωνία της μάνας του να έχει τα μάτια του οχτακόσια να μην τον τυλίξει κανα καπατσόμουνο και τον εκμεταλλευτεί.
Κι έτσι αντί να γυρίσω να του πω “όπα ρε φίλε άραξε ποιος νομίζεις ότι είσαι; που όλες σε λιμπίζονται και σε θέλουνε δικό τους” αρχίζω σχεδόν να τον βλέπω συμπαθητικά. Μου μοιάζει σαν γηραλέος Sport Billy με αιώνιο εχθρό την κακιά Queen Vada που θέλει να τον εξαπατήσει κι αυτόν και τα άλλα αγοράκια και να τα τραγανίσει μέχρι το τελευταίο κοκαλάκι. Αλλά αυτός εκτός από την μαγική του τσάντα έχει την ευχή της μάνας του να μην πιαστεί κορόϊδο κι έχει και το φίλο του το Φόβο να τον φυλάει από τους ανθρώπους. Τους θηλυκούς βασικά. Και κυρίως αυτούς με το παιδί καμπούρα.
Editorial της Μαρίας Μπακοδήμου στο επίσημο blog της
