Ασπάλαξ
Στην ρίζα της κυριαρχίας ενός έθνους (ή μιας ομάδας εθνών), ανεξάρτητα από την δόμηση της ενδογενούς σε αυτό (ή σε αυτά) ταξικής κυριαρχικής σχέσης (εκμετάλλευσης και καταπίεσης των άμεσων παραγωγών), βρίσκεται ένα νοσηρό πνεύμα και μια αποτρόπαια ψυχική επιλογή που σχετίζεται με την πατριαρχική δόμηση της ατομικής και κοινωνικής ψυχής.
Κάθε ταξική εκμεταλλευτική και καταπιεστική κοινωνία είναι πατριαρχική αλλά κάποιες ειδικές μορφές της πατριαρχίας έχουν μια ιδιαίτερη και αποτρόπαια αποτελεσματικότητα ως προς την “χρήση” τους για την κυριαρχία όχι μόνον επί των υποτελών τάξεων στα σπλάχνα της εθνότητας αλλά και επί άλλων ξένων εθνοτήτων.
Η κυριαρχία επί του ξένου έθνους ή επί μιας ετερογενούς ομάδας εθνών είναι η χοντρή αλυσίδα με την οποία έχουν δεθεί οι ταξικές κοινωνίες εις τον εμμενή εαυτό τους ως ταξικές.
Αν η ανθρωπότητα μπορούσε να είναι μια ενιαία εθνότητα, πράγμα απίθανο να συμβεί, όχι με την ρηχή οικονομική ή ακόμα και με την γλωσσικο-πολιτισμική έννοια αλλά με την έννοια της ψυχικής εθνοτικής ταύτισης, τότε η κατανίκηση της κυριαρχίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης θα ήταν μια πολύ ευκολότερη υπόθεση και ήδη θα ήμασταν στην αταξική κοινωνία.
Αυτό κατάλαβαν με στρεβλό τρόπο οι μαρξιστές, οι αναρχικοί και άλλοι κάπως πιο αφελείς “ανθρωπιστές” και πίστεψαν πως αν παραμέριζαν με ευφυέστερο ή αφελέστερο ιδεολογικό τρόπο τις εθνοτικές και τοπικές διαφορές θα άνοιγαν τον δρόμο για την αταξική κοινωνία.
Όμως παράβλεψαν τον ρόλο της πατριαρχίας στην ίδια την ιστορική δόμηση του έθνους.
Το ίδιο το έθνος δεν είναι μια κατασκευή της αστικής κοινωνίας αλλά μια αρχέγονη κατασκευή της πατριαρχικής ψυχής.
Το πρώτο έθνος είναι ένα Γένος και το Γένος είναι η πρώτη μορφή κυριαρχίας επί του ξένου λαού. Όμως η ουσία του Γένους ως πραγματικής ενότητας υλικών και αναπαραγωγικών όρων μιας τοπικοποιημένης ή νομαδικής κοινότητας είναι η άμεση παραγωγική του δύναμη που δεν είναι άλλη από την αντίθετη στην κυριαρχία του Πατέρα αρχή της Μητρός, δηλαδή ο γυναικείος πληθυσμός και μη αναγνωρισμένος λαός.
Το Γένος είναι οι μητέρες του και όχι οι πολεμιστές του που επεκτείνοντας την κυριαρχία τους επί άλλων Γενών εδραιώνουν την κυριαρχία τους στους “υποδεέστερους” πολεμικά άντρες του Γένους τους και στον γυναικείο πληθυσμό-λαό, κατασκευάζουν άλλους “υποδεέστερους” δούλους πλέον άντρες και γυναίκες και εδραιώνουν το πατριαρχικό πολεμικό πρότυπο ατομικής και κοινωνικής ψυχής.
Αυτή είναι πολύ σχηματικά η ιστορία του έθνους πριν τον καπιταλισμό, στα βάθη της ταξικής κοινωνίας, και αυτή την ιστορία έρχεται να μετατρέψει ριζοσπαστικά η αστική-καπιταλιστική κοινωνία μην αντικαθιστώντας απλά την προ-καπιταλιστική με την καπιταλιστική πατριαρχία αλλά συγκροτώντας ένα αφηρημένο πρότυπο πατριαρχίας-κυριαρχίας που έχει να κάνει με τις γενικές δομές του κράτους, της γραφειοκρατίας, του μόνιμου στρατού, και κυρίως του νόμου της (οικονομικής) αξίας (εμπόρευμα εργασιακή δύναμη και εμπόρευμα αξία χρήσης).
Το έθνος μετατρέπεται από Γένος ή συνασπισμός Γενών σε εργασιακή μηχανή παραγωγής κυριαρχίας και υλικών αγαθών-εμπορευμάτων που στην πυραμιδική κορυφή του έχει μια μάσκα, ένα ομοίωμα του πατρός αφέντη και ταγού τού έθνους, είτε αυτός είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο είτε ένα πολιτικό υποκείμενο-συλλογικό σώμα.
Προπλάσματα αυτού του νέου αστικού έθνους/αφηρημένης-πατριαρχικής-υπόστασης βρίσκονται σε όλη την υψηλή Φιλοσοφία, Πολιτική και Θεολογία της προ-καπιταλιστικής εποχής οι οποίες θαρρείς έλκονταν από το όραμα της μελλοντικής αστικής “ανθρωποποίησης-αφαιρετικοποίησης” του αρχέγονου πατριαρχικού προτύπου.
Όμως πέρα από το γενικό πρότυπο της πατριαρχίας ως εσωτερικής καθοριστικής μορφής της ταξικής κοινωνίας υπήρξαν, όπως ιχνογραφήσαμε αχνά στην αρχή του κειμένου, ιδιαίτερες πατριαρχικές τροπικότητες στην προ-καπιταλιστικές πατριαρχίες και στις πρώιμες καπιταλιστικές πατριαρχικές κοινωνίες που σήμαιναν προκαθοριστικά την μεγαλύτερη ικανότητα κυριαρχικής επικράτησης στο εξωτερικό του Έθνους-Γένους και οι οποίες (τροπικότητες) δεν σχετίζονταν αποκλειστικά με μιαν ακραία ωμότητα ή την εξουσιαστική “κακία” των (μελλοντικών) πατριαρχών κυριάρχων αλλά με την ικανότητά τους να συνθέτουν την ωμότητα, την εξουσιαστική “κακία” και την νοητική πολιτισμική δύναμη, όπως (η τελευταία) εννοείται βέβαια στην πραγματική της ουσία που σε τίποτα δεν έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουνε αφελώς οι πολιτισμιολόγοι και οι κουλτουραλιστές “πολιτισμό” ή “κουλτούρα”.
Ο πολιτισμός και η κουλτούρα (παιδεία) είναι ως έννοιες-καταστάσεις συνυφασμένες κρίσιμα με το θέμα της (πολεμικής-πολεμολογικής κατασκευής) κυριαρχίας επί του εσωτερικού υποτελούς και την (πολεμικά-πολεμολογικά κατασκευασμένη) κυριαρχία επί του εξωτερικού υποτελούς και αντίστροφα (είναι συνυφασμένες) με την κατάρα της κυριάρχησης μιας εργασιακής ή εθνικής κοινότητας από τον ντόπιο ή ξένο δυνάστη πατριάρχη.
Η δύση έδειξε πως έχει την ικανότητα να παράγει τον ανατριχιαστικότερο εξ΄ αποστάσεως εξοντωτή του λαού “της” και ειδικά του ξένου λαού (εκτός της δύσης) χρησιμοποιώντας δημιουργικά-κυριαρχικά τις εσωτερικές της εθνο-ιμπεριαλιστικές αντιφάσεις την ίδια στιγμή που έδειχνε πως έχει την “ειλικρινή” ή υποκριτική ικανότητα να παράγει όλες τις μεγαλειώδεις απελευθερωτικές ιδεολογίες από την κυριαρχία, και τον ίδιο τον εαυτό της!
Τα πατριαρχικά έθνη εκτός δύσεως αφομοίωσαν τα επιτεύγματά της και σε αυτό το επίπεδο με αποτέλεσμα σήμερα παντού να είναι πνευματικά και δύση και όχι μόνον αφηρημένος τεχνοκρατικός καπιταλισμός ή βιομηχανισμός. Ωστόσο υπάρχουν σημαντικά προβλήματα και εντάσεις που έχουν να κάνουν με την συνεχιζόμενη “δεμένη” κυριαρχία της επί της οικουμένης (που προκαλεί μια βαθιά και συνεχώς εμβαθυνόμενη οργή στους εξωδυτικούς πατριάρχες, όσο “εκσυγχρονισμένοι” κι αν είναι) αλλά και με την άρνηση των εξωδυτικών ή μισο-δυτικών πατριαρχικών ελιτ (όχι μόνον στον αραβικό κόσμο) να εγκαταλείψουν τους ιδιαίτερους αρχέγονους πατριαρχικούς-ιεραρχικούς τροπισμούς της κυριαρχίας τους. Ακριβώς επειδή οι άλλοι τροπισμοί-πολιτισμοί πατριαρχικής κυριαρχίας περιείχαν μιαν λιγότερη αποτελεσματικότητα ως προς την εμβάθυνση της ιστορικής τους (γεωπολιτικής και γεωπολιτισμικής) εκτατικότητας και τής διεισδύουσας κυριαρχικής εξωστρέφειάς τους έχουν διατηρήσει ένα σημαντικό απόθεμα “αρχεγονότητας” που εκπλήσσει τους δυτικούς και έχει πλέον (ως ενεργός δύναμη) διαφύγει τής ιμπεριαλιστικής/αποικιοκρατικής ή σοσιαλ-ιμπεριαλιστικής χειραγώγησής τους.
Αυτή η αντιδραστική εκτροπή και αυτονόμηση της περιφερειών της δύσης δεν είναι βέβαια δυνατόν να “κριθεί” από τους δυτικούς, ακόμα και από την “αριστερά” της δύσης, εφόσον η ίδια η ιστορία ακόμα και τώρα είναι τόσο κατάστικτη από τα εγκλήματά τους.
Είναι ωστόσο μια αντιδραστική εκτροπή και μια παράξενη μελλοντική παρακαταθήκη για την ίδια την ιμπεριαλιστική δυτική κοινωνία στο “εσωτερικό” της αν υποθέσουμε πως η παγκοσμιοποίηση και το άνοιγμα των “ροών” όλων των ειδών μεταφέρει την περιφερειακή κατάσταση σε αυτό το “εσωτερικό”.
Οι ακροδεξιές “πολιτισμιολογικές” Κασσάνδρες ήδη ετοιμάζονται γι΄ αυτή την “ενδιαφέρουσα κατάσταση” ενόσω η ευρωπαϊκή αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία προτάσσουν το ανύπαρκτο αξιακό υπόβαθρο της γενικής “αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας” του νεοπατριαρχικού καπιταλισμού “τους” και η ακροαριστερά (ακόμα κι αν απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον αυτοπροσδιορισμό της ως “αριστεράς”) επιτίθεται στον καπιταλιστικό καθορισμό της πατριαρχίας και τον εθνικισμό χωρίς να διανοείται καν το επικό αλλά αληθινό καθήκον της νέας έννοιας της εθνότητας ακόμα και της κρατικής (και εθνοκρατικής) εξουσίας πέραν της ιστορικής της πατριαρχικής και νεοπατριαρχικής τους θεμελίωσης.
Το τέλειο εσωδυτικό αδιέξοδο.
Μόνον ένα εθνοδημοκρατικό παράξενο κίνημα όπως το ΡΚΚ και ένας «ανατολίτης» ερασιτέχνης της επαναστατικής θεωρίας με αμφιλεγόμενη ιδεολογία και πολιτική, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, συνειδητοποίησαν αυτό το ιστορικό καθήκον στα πλαίσια μάλιστα ενός αντι-κρατισμού που είναι αδιανόητος (όπως δομήθηκε) στα μάτια και τα αυτιά των δυτικών αριστερών αριστεριστών και κομμουνιστων, που όπως πάντα λένε τις συμπαθητικές τους ανοησίες για “αστικοδημοκρατικό” στάδιο, άσχετο με την δική τους “αστική ωριμότητα”.
