Ασπάλαξ
«Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η δήθεν “επιτυχημένη” στρατηγική του Ελσίνκι οδηγούσε την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, την ελληνική κυριαρχία νησιών και βραχονησίδων, στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης! Από τα Ίμια μέχρι το Ελσίνκι, η κυβέρνηση Σημίτη ζητούσε ουσιαστικά από ΗΠΑ και Ευρωπαίους εταίρους να ωθήσουν την Τουρκία να προσφύγει στη Χάγη εναντίον μας για τα Ίμια και τις λεγόμενες “γκρίζες ζώνες”. Φρόντιζε να συμπεριληφθούν αντίστοιχες προβλέψεις στα επίσημα ευρωπαϊκά κείμενα. Δεν έχει ξανασυμβεί κράτος, και μάλιστα ευρωπαϊκό, να ζητά από όλον τον κόσμο να θέσει τρίτο κράτος σε δικαστική αμφισβήτηση την εδαφική του ακεραιότητα! Με τη συμφωνία της Μαδρίτης τον Ιούλιο του 1997 έγινε και ένα ακόμα σοβαρό ολίσθημα: Αναγνώρισε ότι η Τουρκία έχει νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική της κυριαρχία και ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να ασκήσει μονομερώς κανένα δικαίωμά της! Προφανώς ούτε το μονομερές δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, όπως ρητά προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο για όλες τις χώρες». Κώστας Καραμανλής, 8-4-2021
«Το πρόβλημα στην περίπτωση της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ με τη συνδρομή της Goldman Sachs και τη στάση της κυβερνήσεως Σημίτη είναι πολύ δύσκολο να διερευνηθεί επειδή σύμφωνα με όσα μου είπαν οι άνθρωποι της Goldman Sachs, το θέμα των swaps αφορούσε τη χρονική περίοδο που ακολούθησε την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ποιος ήταν ο ρόλος της Goldman Sachs κατά την περίοδο της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Ο Σημίτης λέει ότι η Goldman Sachs δεν βοήθησε την Ελλάδα να μπει στην ΟΝΕ. Ακόμη κι αν είναι έτσι, που δεν μπορώ να το αποδείξω, το γεγονός είναι ότι, έναν χρόνο μετά την είσοδό της, η Ελλάδα εξαπάτησε με τη βοήθεια της Goldman Sachs την Ευρώπη σχετικά με τους λογαριασμούς της, εκμεταλλευόμενη τη δυσλειτουργία της Eurostat. Ο Σημίτης μιλά για τις ημερομηνίες. Αλλά σε όλη της την έκταση η στάση του είναι λανθασμένη και θα πρέπει να υπάρξει στην Ελλάδα, όπως υπήρξε στη Νότια Αφρική, μια επιτροπή αλήθειας που να ανακαλύψει το τι ακριβώς συνέβη». Μαρκ Ρος, Βέλγος δημοσιογράφος, συγγραφέας του βιβλίου «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο», απόσπασμα συνέντευξης Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 27-11-2011
Όπως περιγράφει ο Henri Kissinger στο ογκώδες βιβλίο του Διπλωματία (στην σελ. 876) μέχρι και το 1991, ο Γκορμπατσώφ αποτελούσε για την Ουάσινγκτον έναν απαραίτητο εταίρο στο χτίσιμο μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Η πεποίθηση αυτή ήταν τόσο έντονη μάλιστα, που ο πρόεδρος Μπους διάλεξε το ουκρανικό Κοινοβούλιο σαν τόπο συγκέντρωσης για να εκθειάσει τις αρετές του Σοβιετικού ηγέτη και να τονίσει τη σημασία της ενότητας για μια υγιή Σοβιετική Ένωση. Ο Kissinger ομολογεί, ότι η διατήρηση του Γκορμπατσώφ στην εξουσία έγινε ένας από τους πρωταρχικούς αντικειμενικούς σκοπούς των δυτικών πολιτικών, οι οποίοι ήταν πεπεισμένοι ότι με οποιονδήποτε άλλον θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να συννενοηθούν, ενώ προσθέτει χαρακτηριστικά και επί λέξει ότι «κατά την διάρκεια του περίεργου, προφανώς αντιγκορμπατσοφικού πραξικοπήματος τον Αύγουστο του 1991, όλοι οι δημοκρατικοί ηγέτες έτρεξαν να σταθούν στο πλευρό της «νομιμότητας» υποστηρίζοντας τους κομμουνιστικούς θεσμούς που είχαν ανεβάσει τον Γκορμπατσόφ στην εξουσία».
Η λεγόμενη, λοιπόν, υψηλή παγκόσμια πολιτική, όπως και ο ίδιος ο Kissinger άλλωστε επισημαίνει με κάθε ευκαιρία, δεν γνωρίζει από «αδυναμίες». Ο Γκορμπατσώφ αποκαθηλώνεται μόλις πέντε μήνες μετά από το αποτυχημένο κομμουνιστικό πραξικόπημα, μόλις οι πολιτικές του κινήσεις αρχίζουν να φανερώνουν περισσότερο σύγχυση παρά να δηλώνουν τους πολιτικούς του σκοπούς. Οι «διαδικασίες» απομάκρυνσης του Γκορμπατσώφ, άρον άρον, από την εξουσία ήταν φυσικά τόσο «παράνομες», όσο και εκείνες, που δήθεν εξόργισαν τους δυτικούς ηγέτες πέντε μήνες πριν. Μόνο που αυτή την φορά οι δυτικές δημοκρατίες χειροκρότησαν την διαδοχή του Γέλτσιν, παρ’ όλο που πραγματοποιήθηκε με τα ίδια μέσα που καταδικάζονταν προηγουμένως. Η άνευ προηγουμένου προβολή του «ρομαντικού ουμανιστή» Γκορμπατσώφ έδωσε την θέση της στην λήθη του «νεκροθάφτη» της Σοβιετικής Ένωσης και μάλιστα εν μια νυκτί.
Σύμφωνα με τον Max Weber «Η χαρισματική ηγεσία […] πάντοτε παρουσιάζεται σε έκτακτες, ειδικά πολιτικές ή οικονομικές περιστάσεις, σε ασυνήθιστες ψυχικές, ιδιαίτερα θρησκευτικές καταστάσεις, ή όταν τα παραπάνω συνυπάρχουν». Με την έννοια αυτή η «χαρισματική ηγεσία» επιβάλλεται, καθώς το απαιτεί μια «κρίση», ένα «κενό» εξουσίας, μια έκτακτη ανάγκη, μια περίοδος θεσμικών αλλαγών ή η περίπτωση μιας πολεμικής απειλής ή ακόμα και ήττας σε ζητήματα που θεωρούνται «εθνικές υποθέσεις». Τα πλήθη τότε παραληρούν μπροστά στην «χαρισματική» ηγεσία, στην οποία εναποθέτουν κάθε ελπίδα για το αίσιο τέλος της «αποστολής», που πιστεύουν ότι αυτή ενσαρκώνει. Οι σημαντικότερες μεταβολές συντελούνται ακριβώς αυτές τις «στιγμές».
Λίγα χρόνια μετά την «πτώση» του Γκορμπατσώφ, στον ελλαδικό χώρο ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου σηματοδοτεί, όπως συμφωνεί σχεδόν το σύνολο των δημοσιολογούντων μέχρι σήμερα, το «τέλος των χαρισματικών ηγετών». Η άνοδος στην εξουσία του Κώστα Σημίτη ήρθε, απλώς, να επιβεβαιώσει την πεποίθηση αυτή. Και όμως, ένας εξουσιαστής που φάνταζε άχαρος, χλωμός, με εμφανή αδυναμία να «καταπλήξει» τα πλήθη ή να εξασφαλίσει, έστω, και ψήγματα της λατρείας, που έτρεφαν οι κομματικοί οπαδοί για τον προκάτοχό του, ήρθε σαν ο νέος παράκλητος του έθνους και εγκαταστάθηκε για τα καλά στα μεγάλα σαλόνια της εξουσίας για οκτώ ολόκληρα χρόνια, προβλήθηκε μάλιστα ως «αναντικατάστατος».
Ο Σημίτης δίνει γρήγορα το «στίγμα» του. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράζει το Πασοκ μεταπολιτευτικά, αυτή την φορά κυβερνά ασπαζόμενος αφ’ ενός πλέον ανεπιφύλακτα την ευρωπαϊκή κατεύθυνση, που υποδεικνύει ο γερμανικός παράγοντας και αφ’ ετέρου δουλεύει την «επαναπροσέγγιση» με το τουρκικό κράτος, που μαγειρεύουν οι ΗΠΑ ήδη πριν από το επίσημο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου μ’ αφορμή τα Ίμια. Όσο για την «φούσκα» του Χρηματιστηρίου, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι δεν ήταν μια συντονισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης Σημίτη στον δρόμο για την ένταξη στην ΟΝΕ; Ούτε για αστείο!
Η πρόσφατη αναζωπύρωση της διαμάχης Σημίτη-Καραμανλή για τις πολιτικές «επαναπροσέγγισης» των λεγόμενων ελληνοτουρκικών μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς αμφότεροι είναι γνώστες της κρυφής διπλωματίας που εξελίσσεται πίσω από τους θεατρινισμούς της συνάντησης Δένδια-Ερντογάν και Δένδια-Τσαβούσογλου στην Άγκυρα. Ας θυμηθούμε, όμως, τι έλεγε το 2006 ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης για την περιβόητη συμφωνία της Μαδρίτης που υπέγραψε στις 8 Ιούλη 1997, στο «περιθώριο» της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη με την υψηλή επίβλεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ωλμπράιτ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κ. Σημίτης και ο Πρόεδρος της Τουρκίας Σ. Ντεμιρέλ, περιστοιχιζόμενοι από τους υπουργούς Εξωτερικών Πάγκαλο και Τζεμ.
«Συγκεκριμένως, ὅπως καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν δημοσίως ἔχω ἐπισημάνει, μὲ τὸ 4ο σημεῖο τοῦ κοινοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Μαδρίτης τῆς 8ης ᾽Ιουλίου 1997 ῾Ελλὰς καὶ Τουρκία δεσμευθήκαμε ἀμοιβαίως σὲ “σεβασμὸ στὰ νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα τῆς κάθε χώρας στὸ Αἰγαῖο, τὰ ὁποῖα ἔχουν μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία τους”. ᾽Αλλὰ οἱ πάντες γνωρίζουν, ὅτι καὶ στὸ Διεθνὲς Δίκαιο ὅταν τὰ “συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα” ἑνὸς κράτους εἶναι «νόμιμα», ὀνομάζονται “δικαιώματα” καὶ ἀσκοῦνται ὡς τοιαῦτα, ἀνεξαρτήτως ἐὰν ἔχουν ἢ ὄχι “μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνική του κυριαρχία”. ῾Η ἐπιλεγεῖσα ἑπομένως τότε διατύπωσις, σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὸν ὅρο “ζωτικά”, ποὺ ἐνθυμίζει τὴν ἀξίωσι τῆς χιτλερικῆς Γερμανίας γιὰ “ζωτικὸ χῶρο”, μόνον τὴν κερκόπορτα τῆς τουρκικῆς ἐπεκτατικῆς βουλιμίας ἄνοιξε, νομίμως πλέον! ᾽Αφοῦ ἠμπορεῖ ἀνέτως νὰ ἑρμηνευθῇ ὡς ἔμμεσος καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα ἀναγνώρισις δικαιωμάτων τῆς Τουρκίας εἰς τὸ Αἰγαῖο, ἐνῷ τέτοια δικαιώματά της κατὰ τὸ Διεθνὲς δίκαιο καὶ τὶς ἰσχύουσες διεθνεῖς συνθῆκες δὲν ὑπάρχουν. Τὸ τελευταῖο ὅμως αὐτὸ νομικὸ γιὰ τὶς τουρκικὲς ἐπιδιώξεις πρόσκομμα ἔχει ἀναιρεθεῖ πλέον μὲ τὴν ἄφρονα, ὡς ἀνωτέρω, συνυπογραφήν μας, σύμφωνα μὲ τὴν ἄλλη ἀρχὴ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, κατὰ τὴν ὁποία καὶ ἁπλᾶ “συμφέροντα” ἢ “ἐνδιαφέροντα”, δηλαδὴ καὶ προτοῦ αὐτὰ νὰ καταστοῦν “δικαιώματα”, ἠμποροῦν νὰ ἀποτελέσουν ἀντικείμενο συμβατικῆς μεταξὺ τῶν κρατῶν δεσμεύσεως. Νὰ λοιπὸν πῶς μὲ περίσσεια ἐπιπολαιότητος καὶ ἀφροσύνης δεσμευθήκαμε.»
Δεν είναι, όμως, μόνο η ερμηνεία αυτή που «τσαλακώνει» την Συμφωνία της Μαδρίτης, για την οποία υπερηφανεύεται ακόμη ο Σημίτης. Στην σχετική έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου, η σημασία της συμφωνίας συνοψίζεται στα εξής:
«Οι τελευταίες δύο προβλέψεις έχουν ίσως τη μέγιστη δυνατότητα αποτροπής σύγκρουσης γιατί στρέφονται σε θέματα που είναι τα πιο επίμαχα. Η Ελλάδα είναι δεσμευμένη να απέχει από μονομερείς ενέργειες κάτι που μπορεί να περιλαμβάνει και την άσκηση του δικαιώματος των 12 ν.μ. χωρικών υδάτων, ενώ η Τουρκία υπόσχεται ότι δεν θα ασκήσει βία, περιορίζοντας έτσι το casus belli. Οι αρχές της Μαδρίτης δεν αντιμετωπίζουν και δεν επιλύουν συγκεκριμένες διαφορές στο Αιγαίο και το ποιο δύσκολο σημείο θα είναι στην εφαρμογή τους».
Οι τωρινοί διαχειριστές της εξουσίας είναι δεσμευμένοι στην συνέχεια των συμφωνηθέντων στην Μαδρίτη μέσω της φανερής, αλλά και της κρυφής διπλωματίας. Η καρέκλα τους θα σταθεροποιηθεί περαιτέρω εφ’ όσον μπορέσουν να επιβάλλουν εκ νέου την «λύση Σημίτη» περιτυλιγμένη σ’ ένα «καινούργιο» φανταχτερό περιτύλιγμα. Οι παλαιότερες συμφωνίες αυτή την περίοδο εντάσσονται σ’ ένα περίπλοκο και παρατεταμένο ξεκαθάρισμα λογαριασμών τεράστιων κυριαρχικών συμφερόντων, που σηματοδοτεί η στρατιωτική παρουσία σχεδόν 100.000 ρώσων στρατιωτών στα σύνορα με την Ουκρανία, αλλά και ο διαγκωνισμός για την πίττα της Ανατολικής Μεσογείου Γάλλων, Ιταλών, Τούρκων και βέβαια των ΗΠΑ(,) με τις τελευταίες να προσπαθούν να βρουν τον βηματισμό τους στην μετά τον Τραμπ εποχή.
Κατά τ’ άλλα, τα κοροΐδα οι ψηφοφόροι θα καλούνται και πάλι να καταναλώσουν λίγο εθνικισμό παραπάνω, λίγο εθνικισμό παρακάτω, να νιώσουν εθνικά υπερήφανοι μ’ αφορμή τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, και εάν τους πέφτει βαρύς και ασήκωτος ο εθνικισμός, υπάρχει και ο κοσμοπολιτισμός να πνίξουν τον καημό τους. Θεραπεία, λοιπόν, υπάρχει, δια πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν…
Συσπείρωση Αναρχικών
