Ασπάλαξ
Αυτό που λείπει σήμερα στην παγκόσμια εργατική τάξη είναι ένα σταθερό σημείο στήριξης της πάλης της.
Εστία επαναστατικής ανάφλεξης.
Αυτό το σταθερό σημείο στήριξης μπορεί να της το προσφέρει ένας επιτυχής αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας σε κάποιον “τόπο” της οικουμένης.
Δεν αποκλείω εκ των προτέρων έναν παγκόσμιο ή “δι-εθνικό”-διεθνιστικό εργατικό λαϊκό ξεσηκωμό, ούτε θέλω να χτίσουμε μια μονοδιάστατη στρατηγική-τακτική αλλά νομίζω πως ακριβώς επειδή δεν έχουν αρθεί κάποιοι θεμελιακοί καθορισμοί της “ιμπεριαλιστικής πραγματικότητας” του παγκόσμιου καπιταλισμού (όπως την γνωρίσαμε ήδη από την έναρξή της ως ειδικού σταδίου της καπιταλιστικής κυριαρχίας και ανάπτυξης) γι’ αυτό θα έχουμε ένα είδος επανάληψης και των επαναστατικών και των αντιδραστικών γεγονότων και της ουσίας τους.
Δεν υπάρχει μόνον σημαντική διαφορά ανάμεσα στον πρώιμο και ώριμο ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό αλλά και σημαντική ταυτότητα (ανάμεσά τους), μιας και όλες οι μορφές του σημαίνουν τελικά μιαν αντιδραστική και καθηλωτική μεταβατική μορφή του καπιταλισμού προς το αντίθετό του.
Ας δούμε όμως πως εννοούμε αυτό που είπαμε στην αρχή “σταθερό σημείο στήριξης” και ας ασκήσουμε κριτική στην μεταφυσική αναμονή του πάνω στα ήδη υπάρχοντα “ασταθή σημεία στήριξης”.
Όταν αναζητούμε σταθερά σημεία στήριξης του αγώνα δεν αναζητάμε μόνον κάποια γενικά σημεία στήριξης.
Αυτά υπάρχουν σε πολλά σημεία του κόσμου όπου αναδύονται κινήματα αμφισβήτησης της τοπικής έκφρασης της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας-κυριαρχίας ή κινήματα αμφισβήτησης των υποσταθμών του δυτικού ιμπεριαλισμού και των ειδικών ηγεμονικών-κυριαρχικών απαιτήσεων και συμφερόντων τους.
Αυτό που δεν υπάρχει σε όλα αυτά τα μέρη είναι μια ολοκληρωμένη δυνατότητα ανάδυσης ενός κινήματος που θα αμφισβητεί ιδεολογικά και έμπρακτα την ιμπεριαλιστική κυριαρχία σαν ολότητα.
Οι δυνατότητες ανάδυσης ενός καθολικά αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος σβήνονται από την τοπικότητα και την ειδικότητα των αντιστάσεων που είναι από την μιά δικαιολογημένες λόγω του διαρκώς επείγοντος του αγώνα αλλά από την άλλη προκαλούν την ανάσχεση της γενίκευσης της ματιάς και της δράσης του κινήματος και (προκαλούν) την υποταγή του στα ριζοσπαστικά εθνοαστικά και μικροαστικά αιτήματα, για να μην αναφερθούμε και στις αναγκαστικές τελικά σε αυτό το πλαίσιο συμμαχίες με μερίδες του ιμπεριαλισμού ή με τον ίδιο τον ίδιο τον δυτικό ιμπεριαλισμό στην φάση που αυτός ευνοεί την συμμαχική σχέση.
Δεν αναφέρομαι σε εκ των προτέρων υπονομευμένα και διαβρωμένα κινήματα, όπως αυτό της “αραβικής άνοιξης”, αλλά σε κινήματα όπως το Κουρδικό κίνημα (PKK-YPG) ή οι Ζαπατίστας, τα οποία με όλες τις αγαθές και αγνές αρχικές προθέσεις τους, και εγκλωβισμένα μέσα σε εφιαλτικά τοπικά περιβάλλοντα δράσης, είναι υποχρεωμένα να σαλπίζουν διαρκώς ιδεολογικές και πολιτικές υπαναχωρήσεις και αναδιπλώσεις και μερικές φορές (αντίθετα) ιδεολογικές και πολιτικές εκδιπλώσεις και αντεπιθέσεις χωρίς ποτέ να μπορούν ούτε να υποχωρήσουν ολοκληρωτικά ούτε να επιτεθούν στρατηγικά απέναντι στις κυρίαρχες παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές δομές αλλά και στις τοπικές περιφερειακές τους εκφράσεις. Μερικές φορές μάλιστα είναι, όπως είπαμε, μεταξύ ρεαλισμού και υποχώρησης αναγκασμένα να επιζητούν ερείσματα μέσα στον πυρήνα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Αυτή είναι η δυσχερής και τραγική θέση καθήλωσης ενός απελπισμένου αγώνα, όπου εναλλάσσονται οι φάσεις της υποχώρησης, της ήττας, της προδοσίας (και αυτο-προδοσίας μερικές φορές), της ευφυούς και έντεχνα αποκρυπτόμενης αντεπίθεσης, της νίκης, της δημιουργικής (μεθοδικής) ένοπλης λαϊκής μέθης και ξανά πάλι από την αρχή.
Αυτή είναι μια δυσχερής και τραγική θέση που χρειάζεται σταθεροποιητική στήριξη από μέρους μας, βοήθεια, καλοήθεια στην κριτική μας, αλλά και κριτική από μέρους μας -τελικά, αλλά δεν είναι μια θέση που μπορεί να αναδύσει ένα σταθερό σημείο στήριξης ενός νέου αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα.
Πρόκειται για ασταθή σημεία στήριξης του αγώνα που χρειάζονται όμως (και αυτά) μια νέα σταθεροποίηση στον ιδεολογικό, πολιτικό, ακόμα και στρατιωτικό χαρακτήρα τους.
Εννοείται πως και εμείς αποκτούμε ιδεολογική και πολιτική στήριξη από αυτά τα στρατηγικά σημεία.
Σταθερό σημείο στήριξης δεν σημαίνει (μόνον) διασφαλισμένη εδαφική επικράτεια, δεν σημαίνει (μόνον) ένα στατικό σημείο στο γεωγραφικό-γεωπολιτικό εντεύθεν ή το ιδεολογικό επέκεινα, ούτε βέβαια την γενική αναζήτηση κάποιας υλοποίησής τους ως καταστάσεων, αλλά επίσης δεν σημαίνει κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνον με την οργανωμένη υποκειμενική δράση.
Το σταθερό (και κινούμενο) σημείο στήριξης ενός παγκόσμιου και τοπικού-τοπικοποιημένου νέου αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα θα ήταν εκείνο το πραγματικό επαναστατικό Εν που ενώ θα αναδύονταν από “όλα αυτά” θα τους προσέδιδε κυρίως την πολιτική/στρατηγικο-τακτική αντι-ιμπεριαλιστική μονολιθικότητα που αρμόζει στα άμεσα μελλοντικά καθήκοντα του κινήματος.
Μιλάμε για πολιτική/στρατηγικο-τακτική μονολιθικότητα και όχι τόσο για ιδεολογικο-πολιτική μονολιθικότητα (που είναι η πολιτική ουτοπία όσων θέλουν να φτιάξουν την νέα διεθνή) γιατί το πρόβλημα είναι πολεμολογικό-πρακτικό. Η θεωρία και η ιδεολογία, σε αυτή τη φάση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, έχουν αποκτήσει έναν ιδιάζοντα πρακτικό και οργανωτικό ρόλο που εμπλέκεται και σχετίζεται με την υλοποίηση και τελική ολοκλήρωση όλων των πολεμικών-πολεμολογικών και “βιοπολιτικών” στρατηγικών-τακτικών από την ίδια την ιμπεριαλιστική ελίτ, κυρίως την δυτική.
