Ασπάλαξ
Τα τελευταία έτη του Βυζαντίου είναι πολύ διδακτικά για την Ελλάδα της περιόδου 2010-2017. Στο Βυζάντιο λοιπόν το αντίστοιχο του σύγχρονου δημοσίου υπαλλήλου ήταν ο μοναχός. Τα μοναστήρια ήσαν πάρα πολλά, επιχορηγούνταν από το κράτος και σίτιζαν στρατιές μοναχών.
Από την άλλη η αυτοκρατορία, πέραν του τακτικού στρατού, στηριζόταν για την άμυνά της κυρίως σε μισθοφόρους, αλλά και στον θεσμό των ακριτών, στους οποίους είχε αναγνωρίσει φοροαπαλλαγές, προκειμένου αυτοί να εκτρέφουν άλογα και να διατηρούν εξοπλισμό, ώστε να είναι ετοιμοπόλεμοι.
Όταν τα έσοδα κατέρρευσαν λόγω χαμηλής παραγωγής και μειωμένου εμπορίου και με τους εχθρούς να μαζεύονται γύρω, το Βυζαντινό κράτος έκρινε σκόπιμο να καταργήσει τις φοροαπαλλαγές των ακριτών, προκειμένου να μείνουν ανέγγιχτα τα μοναστήρια !!! Το αποτέλεσμα ήταν να μην είναι σε θέση να συγκεντρώσει τις απαραίτητες για την άμυνα του δυνάμεις και να αλωθεί από τους Οθωμανούς. Όταν έπεσε η Κων/λη τη μάχη έδιναν μερικές χιλιάδες μαχητές, ενώ την ίδια ώρα στα μοναστήρια μόναζαν πάνω από 130.000 υγιέστατοι και σχετικά νέοι άνδρες, που ήσαν σε θέση να πολεμήσουν. Είχαν όμως μεγαλύτερο κίνητρο να είναι μοναχοί. Πέρναγαν τη ζωή τους άκοπα και το κρατικό χρήμα τους συντηρούσε.
Στην μακραίωνη ιστορία δεν έχει υπάρξει κράτος, αυτοκρατορία, βασίλειο, οιαδήποτε κρατική δομή, που λίγο πριν το δραματικό της τέλος να μην ανέβασε τρελά την φορολογία σε μια ύστατη προσπάθεια των κυβερνώντων να περισώσουν τους εαυτούς τους και τις αυλές τους. Αν ανατρέξετε στην ιστορία, από την αρχαία Αίγυπτο ως την μεσαιωνική Ευρώπη, πάντοτε ανάμεσα στα άλλα θα διαβάσετε και για αυξήσεις φόρων προ του τέλους. Είναι αυτή η αναποτελεσματική (αλυσιτελής), αλλά ως φαίνεται βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση στους ανά τους αιώνες εκάστοτε κυβερνώντες (βασιλείς, αυτοκράτορες, αιρετούς) ότι τα λεφτά των υπηκόων τους είναι κατά βάση δικά τους και “όποια ώρα θέλουν, τα μαζεύουν για να σωθούν”. Άλλωστε οι ανά τους αιώνες βασιλείς και άρχοντες ένα κοινό είχαν, την αυλή και τους δημοσίους υπαλλήλους. Την ίδια πρακτική εφάρμοσαν διαχρονικά και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις την μακρά περίοδο του κοινοβουλευτισμού. Δημιουργούν σε καιρούς ευφορίας ένα εσωτερικό στρατό κατοχής, για να έχουν στήριγμα εκλογικό σε καιρό δυσκολίας. Τον οποίο αρνούνται να αγγίξουν ακόμη και στις εποχές της δυσκολίας. Γνωρίζουν άριστα ότι η αυλή θα είναι δική τους όσο την σιτίζουν.
ΟΧΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ λοιπόν ήταν το σύνθημα και η κεντρική πολιτική της οκταετίας που πέρασε (είτε με πασοκ, είτε με ΝΔ, είτε με σύριζα) και στο όνομα αυτής της κεντρικής ιδέας έγιναν και γίνονται όλα τα αίσχη που ζήσαμε και ζούμε και. Φόροι, περισσότεροι φόροι, δημεύσεις και απαλλοτριώσεις περιουσιών, φτωχοποίηση και εξαθλίωση όλων, κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και της συνοχής, αλλά ο στρατός κατοχής ανέγγιχτος. Η μόνιμη κόκκινη γραμμή απέναντι στους πιστωτές της χώρας. Και όσο το σύστημα, έστω και οριακά επιβιώνει, δεν θα αλλάξει αυτή η πολιτική.
Επειδή η αυλή διαλύεται μόνο όταν πάψει να τρώει, φοβάμαι ότι, για να μπορέσει η χώρα μας να γίνει κάποτε ένα φυσιολογικό κράτος, θα πρέπει να καταρρεύσουν τα δημόσια έσοδα, να πτωχεύσει το κράτος. Η πολιτική του κρατισμού θα τελειώσει μόνο όταν το υπάρχον σύστημα καταστεί μη βιώσιμο. Προσβλέπω το 2018 να μας φέρει πιο κοντά σε αυτό το στόχο.
