Ασπάλαξ
Ζήτω το έθνος!! Ζήτω ο στρατός, η πατρίδα, το όχι. Σημαίες του Βυζαντίου & της Ελλάδας μας κρεμασμένες παντού. Οι δάσκαλοι που βρωμούσαν χούντα οι κώλοι τους, περήφανοι πατριώτες να κάνουν την παρουσίαση στη γιορτή του σχολείου, μαζί με τους πασόκους και όλο το συρφετό που ανέλαβε να μας μάθει γράμματα. Εννοείτε πως δεν ήταν όλοι οι δάσκαλοι μας, γαμημένοι ρατσιστές που έριχναν ξύλο για την καύλα τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στα Αλβανάκια. Μπαίνει στην τάξη ο Δημήτρης ο γαμημένος φασιστοδάσκαλος την ώρα που κάναμε μάθημα. “Ποιοι από εσάς είναι από την Αλβανία?” ρωτάει από την κωλοτρυπίδα που είχε για στόμα και ελπίζω να έχει σαπίσει τώρα… Δυο παιδιά σηκώνουν το χέρι. “Κάνω τα χαρτιά να σας στείλω από εκεί που ‘ρθατε” είπε το καρκίνωμα χαμογελώντας και έφυγε. Εμείς βουβαμάρα. Άλλη φορά τραβολογούσε κάποιος Δάσκαλος από τάξη σε τάξη έναν άλλο μαθητή (από την Αλβανία) διέκοπτε το μάθημα και διάβαζε την “άθλια” έκθεση του σε μία πετυχημένη προσπάθεια να τον γελοιοποιήσει σε όλο το σχολείο… “ω μαίγας αλέξανδρως ανέβικαι τι σκάλλα”. Οι παρελάσεις υποχρεωτικές βέβαια. Κάνα δυο “υποκείμενα” μονάχα δεν παρέλαυναν επειδή δεν είχαν λεφτά οι γονείς τους ή για λόγους άγνωστους & περίεργους… Ανατριχίλα στον Εθνικό Ύμνο, μέχρι και σήμερα το δέρμα να ανατριχιάζει ανεξέλεγκτα. Και σήκωσα και μια υφασμάτινη σημαία στην έκτη τάξη, μια κρύα μέρα, με τα κοντά παντελονάκια, το πουκάμισο, τη ζακέτα και έναν φιόγκο αν θυμάμαι καλά. Η περηφάνια μου δεν μπορούσε να μετρηθεί σε εκατοστά… και μετά άρρωστος δυο βδομάδες… μα δεν θα θυμάμαι καλά
* ζωγραφιά από το ημερολόγιο της Μυρτώς
