Ασπάλαξ
Ακολουθεί αντιδημοφιλές «σεντόνι», μόνο για όσους αγαπούν την ιστορική αλήθεια.
Οι συζητήσεις για την Συνθήκη της Λοζάνης άρχισαν τον Νοέμβρη του 1922 και ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο του 1923. Κατέχει ένα από τα ρεκόρ διαπραγματευτικού χρόνου (8 μηνες) γιατί έπρεπε:
Α. Να ρυθμισθούν μια σειρά από διακρατικές σχέσεις
Β. Να καθοριστούν οι λεπτομέρειες για την μεγαλύτερη αριθμητικά ανταλλαγή πληθυσμών που έγινε ποτέ.
Γ. Να βρεθεί μια κατάλληλη διπλωματική ορολογία που θα κάλυπτε όλες τις πλευρές.
Σύμφωνα τόσο με τη Συνθήκη όσο και με την ομώνυμη Σύμβαση ορίζεται ως ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ μειονότητα ένα μέρος των κατοίκων της Δυτικής Θράκης, χωρίς να διευκρινίζεται η διαφορετική εθνοτική τους προέλευση. Σταδιακά εντάχτηκαν σ’ αυτήν οι σλαβοβουλγαρικής καταγωγής Πομάκοι και οι Ρομά. Με μια σειρά άρθρων επίσης προσδιορίζονται τα απαράβατα δικαιώματα τόσο των Μουσουλμάνων της Θράκης όσο και των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, που επίσης είχαν εξαιρεθεί από την ανταλλαγή πληθυσμών. Το θρήσκευμα επελέγη ως ειδοποιός διαφορά, γιατί αποτελούσε δομικό στοιχείο στην οργάνωση της πολυπολιτισμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μιλέτ). Ένας Μικρασιάτης π.χ. με ελληνική συνείδηση μπορεί να μιλούσε τουρκικά και να ήταν Οθωμανός υπήκοος. Επομένως ούτε η υπηκοότητα ούτε η γλώσσα θεωρήθηκαν αποδεικτικό και ασφαλές κριτήριο εθνικής ταυτότητας. Το θρήσκευμα ήταν επίσης ο συνδετικός κίρκος στη μειονότητα της Θράκης.
Έκτοτε το Ελληνικό κράτος ακολούθησε μια αντιφατική και όχι ΕΝΙΑΙΑ πολιτική και οι κυβερνήσεις αναθεωρούσαν την ονομασία, ανάλογα με την ένταση ή την ύφεση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Εξίσου αντικρουόμενη υπήρξε για μεγάλο διάστημα και η στάση της Πολιτείας που σαν μητριά αντιμετώπιζε τους Μουσουλμάνους πότε σαν Έλληνες πολίτες δεύτερης κατηγορίας παραβιάζοντας τα δικαιώματά τους, και πότε σαν δεξαμενή ψήφων από τοπικούς άρχοντες και υποψήφιους βουλευτές προχωρώντας σε παραχωρήσεις και ρουσφέτια μόνο προς άγραν κομματικής πελατείας.
Ας δούμε τα γεγονότα. Στις αρχές του ’50 συντελείται ο «εκτουρκισμός» των Πομάκων με την υποχρεωτική εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας στο πλαισιο πολιτικής κατά της κομμουνιστικής Βουλγαρίας ( και με υπόδειξη του ΝΑΤΟ στο οποίο ειχαν προσχωρήσει δυο χρόνια πριν Ελλάδα και Τουρκία) που ανήκε τότε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας. Με εντολή του Παπάγου και ύστερα από διάβημα του Τουρκου πρεσβη, ψηφίζεται νόμος 3065/1954 (ΦΕΚ Α’ 239, 9.10.1954) όπου ορίζεται: «παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρου “Τούρκος-τουρκικός”, αντί του τοιούτου “μουσουλμάνος-μουσουλμανικός”».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού είχε ατονήσει ο θυμός για την εισβολή στην Κύπρο, ξεκινούσε μια προσπάθεια προσέγγισης μεταξυ των λαών. Στη συνάντηση που είχε με τον Μπουλέντ Ετσεβίτ, στο Μοντρέ της Ελβετίας, στις 10-11 Μαρτίου του 1978, αναφέρεται ρητά σε «τουρκική μειονότητα», ενώ όλο τον πληθυσμό της μειονότητας από την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης της Λοζάνης μέχρι σήμερα τον ορίζει ως «Τούρκους». ». (όλη η συζήτηση υπάρχει στα Αρχεία Καραμανλή ((τ. 10, σ. 134-5)
Συστηματική και κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων της μειονότητας αποτελούσαν η αφαίρεση ιθαγένειας, απαγόρευση αγοράς γης ή κατοικίας ή επιχειρησιακής δραστηριότητας, επιδιόρθωση σχολείων, περιορισμοί στην ελευθερία έκφρασης και στην θρησκευτική ελευθερία. Αποτέλεσμα μια αναταραχή και η αυτόνομη κάθοδος Μουσουλμάνων βουλευτών όπως η περίπτωση Σαδίκ και Φαϊκογλου (στήριξαν την ισχνή πλειοψηφία της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1990). Στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζονται σε υποσχέσεις προς τους μουσουλμάνους κατοίκους για να υφαρπάξουν την ψήφο τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πασόκος δήμαρχος Κομοτηνής Παπαδριέλης, που τήρησε την προεκλογική του δέσμευση και εγκατέστησε δορυφορική κεραία για τη λήψη του τουρκόφωνου και προπαγανδιστικού τηλεοπτικού σταθμού “Ιντερστάρ”. .
Η κατάσταση αρχίζει να βελτιώνεται στη δεκαετία του 90. Καθοριστική η επίσκεψη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην περιοχή που υπόσχεται ισονομία και ισοπολιτεία, χωρίς όμως να τις υλοποιήσει. Οι βασικοί λόγοι για την αλλαγή πλεύσης ήταν δύο. Οι συνεχείς καταγγελίες σε βάρος της Ελλάδας (στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου κάποιες φορές η χώρα μας καταδικάζεται) και η εισροή δεκάδων εκατομμυρίων από κοινοτικά κονδύλια για έργα υποδομής. Όταν δεν καταλήγουν στις τσέπες επιτηδείων, το μεγαλύτερο μέρος διατίθεται σε πόλεις και χωριά με χριστιανικό πληθυσμό και ελάχιστα ποσά στον μουσουλμανικό. (υπάρχει εμπεριστατωμένη έρευνα του ΕΛΙΑΜΕΠ) .
Ο Αντώνης Σαμαράς στο Περιοδικό «Εποπτεία» (τχ. 141, Ιανουάριος 1989) γράφει: «Αν ποτέ έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, γιατί οι Τούρκοι θα ‘χουν φύγει από εκεί και θα ‘χουν εγκατασταθεί στη Φραγκφούρτη ή τη Μασσαλία». Το 1993 ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης απέκλεισε στις τότε βουλευτικές εκλογές μουσουλμάνους στο θρήσκευμα Έλληνες πολίτες. Το 2010, ως πρόεδρος πλέον της ΝΔ δεν πάτησε το πόδι του εκεί σε αντίθεση με την Ντόρα Μπακογιάννη που πήγε πολλές φορές υποσχόμενη κοινοτικούς πόρους.
Τη Σύμβαση Πλαίσιο της ΕΕ περί προστασίας των μειονοτήτων την υπέγραψε μεν η Ελλάδα το 1997, δεν την έφερε όμως ποτέ για επικύρωση στη Βουλή. Και κάτι τελευταίο Καλώς λειτουργούν τα μειονοτικά σχολεία, κακώς ωστόσο δεν επανδρώνονται τα δημόσια με εκπαιδευτικούς που θα δίδασκαν παράλληλα και την ελληνική γλώσσα και θα βοηθούσαν όχι στην αφομοίωση αλλά στην ενσωμάτωση. Άλλωστε οι απλοί Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί πάντοτε συνυπήρξαν αρμονικά, ξέροντας καλά «Εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ..
Για να μη σας κουράζω άλλο, οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες επέτρεψαν τις παρεμβάσεις του Τουρκικού προξενείου, με χλιαρές έως ανύπαρκτες δικές μας αντιδράσεις. Το ίδιο χλιαρές έως ανύπαρκτες ήταν και οι διαμαρτυρίες για τις διώξεις και τα πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955.
Συμπέρασμα: Όταν αφήνεις τα κλειδιά πάνω στην πόρτα, το πιθανότερο είναι ο κλέφτης να μπει κανονικά στο σπίτι σου .Ας κάνουν λοιπόν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν επί μακρόν την αυτοκριτική τους και ας μην επιδίδονται σε μια επίπλαστη πλειοδοσία πατριωτισμού.
Υ/Γ Δεν είμαι μέλος κανενός κόμματος. Είμαι όμως σταθερά και αμετάκλητα με τον Δ. Σολωμό «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές».
