Ασπάλαξ
Με είκοσι εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, ο Μητσοτάκης δείχνει να μην πολυεμπιστεύεται το κόμμα του και τους ψηφοφόρους του. Και πολύ καλά κάνει…
Το θέμα είναι αν κάποιοι, και ποιοι, απ’ αυτούς θα αντισταθμίσουν κάπως την στελεχική ένδεια της ΝΔ, πάγιο χαρακτηριστικό του κόμματος εδώ και δεκαετίες. Γιατί αν κάτσουμε να αναρωτηθούμε ποιο καινούργιο αξιόλογο πρόσωπο ανέδειξε τα τεσσερισήμισι αυτά χρόνια της αντιπολίτευσης, ο κατάλογος ίσως να περιέχει ένα και μόνο όνομα, αυτού του καθηγητή Άγγελου Συρίγου – τον οποίο ο νέος πρωθυπουργός άφησε έξω από την κυβέρνησή του προτιμώντας φωστήρες της στρατηγικής σκέψης όπως ο Βαρβιτσιώτης υιός και ο Β. Κικίλιας!…
Κατανοητή η επιλογή του Μ. Χρυσοχοΐδη για το Δημοσίας Τάξεως (αυτός ο καραγκιοζίστικος τίτλος “Προστασίας του Πολίτη” πότε θα διαγραφεί επιτέλους;). Αν θέλει κάπως να συμμαζέψει την ανομία που συνειδητά καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ (για να την εκμεταλλευτεί τώρα που είναι στην αντιπολίτευση, όπως θα φανεί), είναι ο μόνος που μπορεί να τα καταφέρει. Και ως κεντροαριστερός θα δίνει μικρότερο στόχο στους κατ’ επάγγελμα… αντιφασίστες.
Την Λίνα Μενδώνη όμως τι την ήθελε ο Μητσοτάκης; Του είπε κανείς ότι το δεξί χέρι του Βενιζέλου επί της αλήστου μνήμης υπουργίας του στην Μπουμπουλίνας είναι εγγύηση… επιτυχίας; Για τι πράγμα έχει να καυχηθεί το υπουργείο τα χρόνια 2000-2004 πέρα από τη πρωτοφανή διασπάθιση πόρων, τα δωράκια του Βαγγέλη στις… ενορίες της εκλογικής του περιφέρειας στη Θεσσαλονίκη και την απίστευτη σάχλα της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας (“για έναν πολιτισμό των πολιτισμών!” – τα θυμάται κανείς άραγε εκείνα τα θλιβερά κορδελάκια; 50 δισ. δραχμές μας κόστισαν αν θυμάμαι το νούμερο σωστά…)
Οι τεχνοκράτες είναι βέβαια καλύτεροι από τους αστοιχείωτους “ιδεολόγους” με τους οποίους “κυβέρνησε” ο Τσίπρας τόσο καιρό. Όμως ο τεχνοκράτης για να δουλέψει πρέπει να του δώσεις ένα πλάνο, ένα πολιτικό σκεπτικό, μια στρατηγική να υπηρετήσει. Και όλα αυτά, πίσω από τα καλοσυνάτα χαμόγελα των νέων υπουργών στα φλας των φωτογράφων, δεν διαφαίνονται πουθενά.
