Ασπάλαξ
Δεν θα μας φτάνει η τελεόραση, εξάλλου αυτή μπορούμε να την αποφύγουμε, δεν θα φτάνει ο μαζικός ψίθυρος της ενοχής “εμείς φταίμε εμείς φταίμε, είμαστε ένας κακός λαός”, θα ακούμε και αυτά τα εθνο-ουρλιαχτά, αυτές τις απειλές του Λοχία και θα προχωράμε μέσα στο πηχτό σκοτάδι, θα προχωράμε, θα προχωράμε.
Τους εύχομαι όλους αυτούς να τους τύχει το ατύχημα στα χέρια.
Γιατί να τύχει στον κάθε ανόητο Λαφαζάνη, τον κακομοίρη που τον πήραμε και στο ψιλό, αυτός νοιάζεται να “υπάρξει”, γιατί να τύχει στον κάθε τυχοδιώκτη Βαρουφάκη, να τύχει ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, και θα τύχει ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ το ατύχημα. Αυτή είναι η βαθιά μας επιθυμία, αυτή είναι η δική μας κατάρα και θα υλοποιηθεί.
Εξάλλου, έκλεισαν όλους τους δρόμους για να σωθούνε οι ίδιοι, δια μίας ελάφρυνσης “δικής” μας, γιατί να μην τους βοηθήσουμε στην αυτοκαταστροφή τους;
Στην ουσία χαίρομαι, με έχει διαπεράσει λυσσώδης χαρά.
Δεν την επιδίωξα, ούτε κανείς από όλους αυτούς (“εμάς”) που επεσήμαναν κάποια πράγματα την επιδίωξαν.
Την επιδιώκουν οι ευρωδούλοι, τα ανθρωπάρια αυτά, και θα την καταλάβουν όταν εμείς, ο “λαός”, θα παρακολουθούμε στο Κολοσσαίο ΤΟΥΣ, την εξευτελιστική τους καταστροφή από τους ίδιους τους ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ αφέντες τους..
Ποια δραχμή, ποιό ευρώ;
Ποιος νοιάζεται για νομίσματα και τέτοια ταπεινά πράγματα;
Το ζήτημα είναι το ΘΕΑΜΑ, και μπορώ να πω, μαλώνοντας τους “καταστασιακούς” ότι είναι δίκαιο, είναι θεμιτό, είναι άκρως απολαυστικό ένας πλέμπας, ένας πληβείος, να ηδονίζεται που και που με το ΘΕΑΜΑ αυτό, των κογιότ, των τσακαλιών, των λύκων, όταν ένας μεγάλος, μεγαλύτερος λύκος, τους κατασπαράζει χωρίς έλεος.
Είναι ένα ανάλογο πράγμα, “εθνομηδενιστικόν” με την χαρά των πληβείων όταν ο κάθε Καίσαρ που τους κορδωνότανε είναι τώρα αλυσοδεμένος από τον καινούργιο ξένο.
Αδιέξοδον, ταπεινόν, χθαμαλόν. Ναι, ναι, ξέρω.
-Μηδενιστικόν! ω τι δυστυχία!
Μηδενιστικότης κύριοι!
Φέρτε τον κύριο αντι-μηδενιστικότης.
Φέρτε τον εθνοσωτήρα αντι-εθνομηδενιστικότης!
-Μα είναι ΜΗΔΕΝ!
Δεν πειράζει το ΜΗΔΕΝ με ΜΗΔΕΝ καταπολεμάται!
ΌΡΣΕ!
Αλλά για τους μενουμευρωπαίους αξίζει κανείς να χαρεί την ταπεινότητα, την χθαμαλότητά του.
Περιμένω την ώρα και την στιγμή που το κάθε θοδοράκι θα νιώθει ότι όσο και να σκύψει όσο και να γλείψει όσο και να ταπεινωθεί αυτό θα είναι ΛΙΓΟ για τον αφέντη με το μαστίγιο.
Περιμένω την ώρα και τη στιγμή που το κάθε καραμπελάκι θα ντρέπεται που οι φίλοι του είναι ΤΟΣΟ σκλάβοι, τόσο φτηνοί, τόσο “εθνομηδενιστές”.
Η ζωή έχει παράξενες απολαύσεις, ας μην τις αρνούμαστε τόσο δογματικά. Δεν είπαμε κιόλας τίποτα σπουδαίον.
Για την κενωνία του θεάματου είπαμε.
Και ο τελευταίος εξαχρειώτης τήνε ξέρει απ΄ὀξω κι ανακατωτά..
Ο Καράμπελας και το της Χαϊδως ας ξαναδιαβάσουν ξανά, μπας και στραβωθούνε κι άλλο, να πέσουν γρήγορα στον γκρεμνό, στα τσακίδια, και στα αποκαϊδια της άλλης, της παράλλης, της απαυτής αριστεράς και εναλλακτικής πορδής που “τα ήξερε” ναούμ και τώρα που θα σφίξουν τα πράματα έχει κλάσει μέντες με τον “μηδενισμόν”.
Δασκαλάκοι, καθηγητάκοι, διανοουμενάκια, εθνορητορούληδες άρδην εθνοπαπαρδέλες και κουραφέξαλα, επαρχιωτάκια μου, ήρθε ο κακός ο Λύκος.
Ο μηδενισμός των πραγμάτων.
Μπού!
