Ασπάλαξ
Το άρθρο της Ζωής Κωνσταντοπούλου στα “Νέα” όπως το αναδημοσιεύει στην σελίδα της στο Facebook
Πριν από 2 χρόνια χάθηκαν 102 συνάνθρωποί μας. Έχασαν τη ζωή τους άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, όλοι εγκαταλελειμμένοι κι αβοήθητοι, την ώρα που ο κρατικός μηχανισμός αδρανούσε κι οι υπεύθυνοι περί άλλα τύρβαζαν.
Αυτοί οι 102 άνθρωποι θα ζούσαν σήμερα, εάν η τότε Κυβέρνηση, η τότε Περιφερειάρχης, ο τότε Δήμαρχος, η τότε ηγεσία της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας έκαναν το καθήκον τους: αν είχαν μεριμνήσει ώστε, εκείνη την ημέρα, που από την προηγουμένη ήταν γνωστό ότι ήταν ημέρα υψηλότατου κινδύνου πυρκαγιάς (επίπεδο 4), με ισχυρότατους ανέμους με κατεύθυνση την περιοχή, να βρίσκονται σε επιφυλακή και επαγρύπνηση όλοι οι μηχανισμοί πυρόσβεσης και σε ετοιμότητα όλοι οι μηχανισμοί προειδοποίησης και εκκένωσης. Δεν το έκαναν. Και εγκατέλειψαν έναν ολόκληρο πληθυσμό στις φλόγες. Άνθρωποι έρχονταν αντιμέτωποι με τη φωτιά ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού τους, την ώρα που στην τηλεόραση προβάλλονταν εικόνες της πυρκαγιάς στην Κινέτα. Έτρεχαν να σωθούν κι όσοι κατάφερναν να φτάσουν στη θάλασσα παρέμεναν αβοήθητοι για ώρες.
Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Τσίπρας σε εκείνη τη στημένη Συνέντευξη Τύπου, μεσάνυχτα της 23ης προς 24η Ιουλίου 2018, ήταν «Τι να κάνεις σε 2 ώρες;», ως άλλοθι που αμέσως έδωσε στον εαυτό του.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι την ώρα που δινόταν η Συνέντευξη Τύπου, είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι- και η Κυβέρνηση το γνώριζε.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι την ώρα που δινόταν η Συνέντευξη Τύπου, άνθρωποι πάλευαν να κρατηθούν ζωντανοί μέσα στη θάλασσα και η Κυβέρνηση είχε δώσει εντολή «μη περισυλλογής νεκρών».
Σήμερα γνωρίζουμε πως, την ώρα που δινόταν εκείνη η Συνέντευξη Τύπου, χάνονταν λεπτό προς λεπτό άνθρωποι- και όλοι όσοι είχαν την ευθύνη ασχολούνταν με το να στήσουν επικοινωνιακά την εικόνα τους. Να αποσείσουν τις ευθύνες τους.
Σήμερα έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα πιο αδιάψευστα ντοκουμέντα, ότι, μετά την τραγωδία, η Κυβέρνηση επεδίωξε με όλους τους τρόπους να παρέμβει στη Δικαιοσύνη για να γλιτώσει τον έλεγχο και την τιμωρία.
Εκείνοι που έπρεπε να ζητούν συγνώμη και να ελπίζουν να βρουν τη δύναμη να συγχωρέσουν τον εαυτό τους, δεν δίστασαν στιγμή να χειραγωγήσουν, να εκβιάσουν, να λειτουργήσουν με πρακτικές μαφίας, για να μην καθίσουν στο σκαμνί.
Στο Μνημόσυνο για τα θύματα, όπου επικρατούσε η λέξη «Δικαίωση» μετά από κάθε όνομα νεκρού, δεν τόλμησαν, βέβαια, όλοι αυτοί να εμφανισθούν. Ούτε και θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν.
Υπάρχει αυτό που λέγεται ηθική της απόφασης. Κι είναι η εσωτερική συνειδησιακή διαδικασία εκείνου που έχει την ευθύνη. Ποια απόφαση παίρνεις και ποιες συνέπειες αψηφάς και ποια βάρη αναλαμβάνεις.
Είναι μεγαλειώδες και βαθιά ηθικό να αψηφάς το πολιτικό κόστος αλλά και το προσωπικό όφελος και να αποφασίζεις με ανιδιοτέλεια και ευσυνειδησία.
Κι είναι βαθιά ανήθικο και ποταπό να προκρίνεις τα προσωπικά σου οφέλη και την πολιτική σκοπιμότητα, εγκαταλείποντας ανθρώπινες ζωές που θα μπορούσες να σώσεις και επιδιώκοντας να μην υποστείς συνέπειες.
Η Αριστερά, που στο όνομά της κάποιοι έχτισαν πολιτικές καριέρες, έχει διαχρονικά συνδεθεί με τον ανθρωπισμό, την ανιδιοτέλεια και την ευθύνη.
Για εκείνους που με τόση απανθρωπιά, τυχοδιωκτισμό κι ανευθυνότητα συνέπραξαν σε αυτό το έγκλημα, δεν υπάρχει κανένα «ηθικό πλεονέκτημα».
Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει ούτε ίχνος ντροπής.
