Ασπάλαξ
Για να διαλεκτικοποιήσουμε τα πράγματα ας ονομάσουμε το LEFT-όπουλο σημειωτικο-ειδές εκτόπλασμα.
Τι είναι λοιπόν αυτό το εκτόπλασμα;
Εν συντομία.
Αυτό το ον είναι ένα ον συνήθως πρεκάριον, συχνάζον σε γραφεία, βιβλιοθήκες (σπανιότερα από τότε που πήρε το μάστερ του στα ράντικαλ εκονόμικς) και στο νετ, πιθανότατα δουλεύει σε κάποια διαφημιστική επιχείρηση για τα προς το ζην, αν δεν είναι θλιμμένο πρεκάριον στην εξορία (Λονδίνα και αλλού) ή άνεργο-άεργο.
Πέρα από τα σκατά που έχει στο κεφάλι του από τότε που έγινε μεταμαρξιστής (αρλούμπας), με τι άλλο ασχολείται το ον αυτό;
Μα αστειεύεται, κάνει λογο-παίγνια, είναι και πόστ ροκ, συνήθως η μουσική του παιδεία περιορίζεται σε κάτι θορυβώδη συγκροτήματα με αντίστοιχον “πνευματικό ρευστόν” κατουρλοειδές και νωθρόν με εξάψεις οχλαγωγικής έκφρασης πρεκαριακών συναισθημάτων (εγώ=εγώ=εγώ=το καβλί μου και εγώ είμαστε το “Αυτό”, κάτω το “Υπερ-Εγώ”).
Η ειδική πτυχή που μας ενδιαφέρει εδώ είναι η λογο-παιχνιδική.
Το σημειωτικόν σύστημα του όντος αυτού είναι ένα μείγμα καλυμμένης επιθετικότητας και γλιτσοειδούς εξυπνακισμού αντίστοιχου με τις αχνές γνώσεις του περί Λόγου και Σημείου.
Έτσι το πρεκάριον σημειωτικο-ειδές εκτόπλασμα νομίζει αφελώς ότι αποφεύγει τις συνέπειες της εμφάνισής του στον κόσμο της επικοινωνίας, η οποία (εμφάνιση) είναι για τους “άλλους” (τους μη λέφτηδες) αρκετά ενοχλητική και απεχθής.
Γιατί όμως είναι τόσο απαράδεκτη αυτή η εμφάνιση;
Γιατί ο “κοινός κόσμος” πέραν των διαφόρων προκαταλήψεών του έχει και έναν κώδικα επικοινωνίας που εδράζεται σε μια μετεξέλιξη του παραδοσιακού κώδικα, που δεν “σηκώνει” ειρωνείες και γλίτσες αλλά επιτάσσει ένα είδος σοβαρότητας ως και σοβαροφάνειας.
Εδώ ας ξεκαθαρίσουμε πως ο κώδικας ΚΚΕ δεν έχει σχέση με τον LEFT-κώδικα, αφού σχετίζεται περισσότερο με τον κώδικα του “κοινού κόσμου” που προαναφέραμε. Προφανές.
Ο Λεφτογλίτσας νομίζει ότι με χιουμοράκιον και μπηχτές, αλλά και μικρές (νομικά/ηθικά) φαινομενικά ανώδυνες προσβολές ψυχολογικοποιητικού ύφους, μπορεί να μην προκαλέσει την οργή των άλλων, και νομίζει κακώς.
Η εμμεσότητα, το άνανδρο, η πλαγιότητα, ο εξυπνακισμός, η πολυσημία, οι διανοουμενισμοί έχουν ως αποτέλεσμα μιαν όξυνση της οργής του (όποιου) “απέναντι”.
Μετά βίας ο Λεφτογλίτσας αποφεύγει το υβρεολόγιο και τις ανοιχτές προσβολές, αλλά ένα περιφρονητικό βλέμμα θα το πάρει και πολύ θάψιμο πίσω από την πλάτη του, από τους “κοινούς ανθρώπους”.
Όσο πιo έμμεσα κάνει την σημειωτική λαδιά, αν ειρωνευτεί κιόλας εξυπνακίστικα, τόσο μεγαλύτερη οργή θα εισπράξει.
“Προσωπικά” δεν θα ασχοληθώ άλλο, καλό μου κάνει να πάψω να ασχολούμαι με γλίτσες Σαραντάκους και άλλους.
Ζητώ μόνον να μην με επισκέπτονται (παρά τις παραινέσεις) άλλοι Λεφτογλίτσες, μιας και είμαι ευαίσθητος άνθρωπος και πρέπει να προσέξω τις αντιδράσεις μου.
Θα ήταν παραδοσιακότατες..
Μην ξεχνάμε, οι Λεφτογλίτσες έχουν σήμερα κάποια εξουσία (γλιτσοεξουσία)..
