Ασπάλαξ
Όταν ο αποικιοκράτης απο-καλύπτει βιαίως την ισλαμική κάλυψη για να εκφράσει την κυριαρχία του επί της ισλαμικής κοινότητας και όταν ο ισλαμιστής πατριάρχης επιβάλλει την κάλυψη και ασκεί βία όταν αυτή δεν υπάρχει ή δεν γίνεται αποδεκτή.
Υποτίθεται πως με αυτό το παράδειγμα αυτής της διττής επιτελεστικότητας απο-καλύπτεται η επιτελεστική ουσία της πρακτικής κάλυψης ή απο-κάλυψης και αποδομείται η αξιακή σταθεροποίησή της και η ιδεολογική αυτο-αναφορικότητα του πολίτη-υποκειμένου κ.λπ κατά την μία ή την άλλη (αντίθετη) νόρμα ή (απόλυτο) κανόνα.
Αυτό που φαίνεται να έχει σημασία είναι να πάει κάποιος κόντρα στο ρεύμα της πατριαρχικής επιλογής, να κυμαίνει δηλαδή την πολιτική και ιδεολογική στάση του αναλόγως τού είδους τού “εχθρού” που έχει εκεί, στην δική του αλλοτριωτική εσωτερικότητα (έθνος, κράτος, θεοκρατία, πατριαρχία).
Απλοποιώ, νομίζω το καταλαβαίνετε αυτό.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε σιγά σιγά με την αφέλεια, την έπαρση και την δοκησισοφία της “νέας θεωρίας” θα επισημάνουμε πάλι ένα καθοριστικό σημείο της ίδιας της πραγματικότητας:
Δεν υπάρχουν ειδικές εσωτερικές κοινωνικο-ιστορικές πατριαρχικές πραγματικότητες, οι οποίες έχουν μιαν αυτάρκη συμβολική δομή, αλλά επίσης η συγκρουσιακή ένωση των όποιων ειδικών (αλλά μη εσωτερικών) πραγματικοτήτων της πατριαρχίας δεν εξηγείται επαρκώς ούτε θεωρητικοποιείται με αξιώσεις αλήθειας, με την μονιμοποίηση μιας εικόνας θυματοποίησης (εκάστης) των πραγματικοτήτων αυτών (της πατριαρχίας) όταν αυτές (αυτή η εκάστη) είναι υπο την κυριαρχία της άλλης.
Ο κόσμος ήταν και είναι ενιαίος, συμβαίνει ταυτόχρονα, κάθε συμβάν και γεγονός “εντός” του δεν έχει μιαν ειδική αξία σε σχέση με έναν τόπο και όσα διαδραματίζονται εντός του, παρά μόνον ίσως αν δούμε ότι αυτό συμβαίνει (η τοπικοποίηση), όταν συμβαίνει, αφού πρώτα έχει υπάρξει συμβαντοποίηση-οντοποίηση στον ανθρώπινο κόσμο ως παγκόσμια ενότητα.
Η κριτική στον εθνικισμό ή (αντίθετα) η υπεράσπιση του εθνισμού ή ακόμα και του εθνικισμού ή της θεοκρατίας, εφόσον δεν γίνονται με την επίγνωση της πρωτοκαθεδρίας της παγκοσμιότητας των ανθρώπινων συμβάντων-γεγονότων, οδηγούν σε έναν διαρκή ετεροκαθορισμό, ωθούν σε ένα πλέγμα αέναων αλληλο-ετεροκαθορισμών.
Η επιτελεστικότητα ως εξήγηση και θεωρητική/πρακτική λειτουργικοποίηση της ιδιαιτερότητας των αγώνων ενάντια στην πατριαρχία, την καταπίεση κ.λπ ανάλογα με το μέρος εις το οποίο βρίσκεται το “αγωνιζόμενο υποκείμενο”, μας τελείωσε…
Υπάρχει Λόγος και Λόγοι, κυριαρχία-αντικυριαρχία, ενέργεια πάθος κ.λπ πέραν των επιτελεστικών τοπικοποιήσεων ή των τοπικοποιητικών επιτελέσεων.
Έλεος δηλαδή.
Το έχετε παρακουράσει το θέμα.
Αυτό είναι η κωμωδία της “νέας αριστεράς”, μια κωμωδία που μετατρέπεται σιγά σιγά σε ύβρη και προσβολή προς τον αγώνα των γυναικών και των σεξουαλικών μειονοτήτων στις μη δυτικές χώρες, όταν υπάρχει επιθυμία ελευθερίας και η ανάγκη για οικουμενικό οξυγόνο.
Ο αφόρητος εθνοκεντρισμός-ευρωκεντρισμός της “νέας αριστεράς” (και των παρακολουθημάτων αυτής) και ο άκριτος ακατάσχετος ανόητος χυδαίος αντιστόρητος εξαμβλωματικός φιλο-αραβισμός φιλομπααθισμός φιλο-ισλαμισμός της έχει αρχίσει να είναι πέρα από κωμικός ένα επικίνδυνο πράγμα.
Και το κυριότερο, δεν βοηθάει τους αραβικούς λαούς, τους εργαζόμενους, τις γυναίκες τις σεξουαλικές μειονότητες να σπάσουν τα δεσμά τους και να αναπτύξουν μια πραγματική ελευθεριακή δράση απέναντι και στους αποικιοκράτες πατριάρχες και στους δικούς “τους” πατριάρχες.
Στην πραγματικότητα το δίλημμα, η αντίφαση, η πολυπλοκότητα της επιτέλεσης της ανθρώπινης δράσης, η ακροβασία των όποιων ήπιων και ελευθεριακών ή φιλελεύθερων καθημερινών ανθρώπων και ο υπόρρητος, ματαιωμένος, σκληρός αγώνας τους να υπάρξουν διά όλων αυτών και πέραν όλων αυτών, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με όλα αυτά τα ψυχοδράματα της νέας αριστεράς σε σχέση με το έθνος της, τον πατέρα της, τον πατριό της, ή δεν ξέρω τι άλλο να υποθέσω.
Αν είναι να ζήσουμε σε έναν “ευρωπαϊκό κόσμο” όπου από την μιά θα υπάρχουν οι εξαγριωμένες, φασιστικοποιημένες και αλλοτριωμένες μάζες των εθνοπολιτών/δυτικοπολιτών και από την άλλη μια ακαθόριστη συμμαχία νεοεισερχομένων που κάνουν “επανάσταση” με μαντήλες και κοράνι, αριστεριστών, νεοπουριτανών αναρχικών κ.λπ, δεν έχουμε καμμία τύχη, μα καμμία τύχη.
