Ασπάλαξ
Σχετικά με την Καταγωγή και το Σχεδιασμό της Κυβέρνησης Γενικά, με Συνοπτικές Παρατηρήσεις για το Αγγλικό Σύνταγμα.
Μερικοί συγγραφείς έχουν συγχύσει τόσο πολύ την κοινωνία με την κυβέρνηση, που αφήνουν ελάχιστες, ή καθόλου, διακρίσεις μεταξύ τους· όμως είναι όχι μόνο διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά έχουν και διαφορετική προέλευση. Η κοινωνία παράγεται από τις επιθυμίες μας, και η κυβέρνηση από τις αδυναμίες μας· η πρώτη προωθεί την ευτυχία μας θετικά με το να ενώνει τη στοργή μας, η τελευταία αρνητικά περιορίζοντας τις κακίες μας. Η μία ενθαρρύνει την επαφή, η άλλη δημιουργεί διακρίσεις. Η πρώτη είναι προστάτιδα, η τελευταία τιμωρός.
Η κοινωνία σε κάθε κατάσταση είναι μια ευλογία, αλλά η κυβέρνηση ακόμα και στην καλύτερή της κατάσταση δεν είναι παρά ένα απαραίτητο κακό, και στη χειρότερή της κατάσταση ένα ανυπόφορο κακό· γιατί όταν υποφέρουμε, ή εκτιθέμεθα στις ίδιες κακουχίες από μια κυβέρνηση, τις οποίες ενδεχομένως να αναμέναμε σε μια χώρα χωρίς κυβέρνηση, οι καταστροφές μας τονίζονται με την απεικόνιση ότι εμείς εφοδιάζουμε τα μέσα από τα οποία υποφέρουμε! Η κυβέρνηση, σαν ένα φόρεμα, είναι η ένδειξη της χαμένης αθωότητας· τα παλάτια των βασιλιάδων είναι χτισμένα στα ερείπια των κλημάτων του παραδείσου. Γιατί αν ήταν οι ωθήσεις της συν- είδησης σαφείς, ομοιόμορφες και υπακούονταν ακαταμάχητα, ο άνθρωπος δεν θα χρειαζόταν κανέναν άλλο νομοθέτη· αλλά χωρίς αυτό να συμβαίνει, βρίσκει απαραίτητο να παραδώσει ένα μέρος της ιδιοκτησίας του για να εφοδιάσει τα μέσα για την προστασία του υπολοίπου μέρους· και ωθείται να το κάνει αυτό από την ίδια σύνεση που σε κάθε άλλη περίπτωση τον συμβουλεύει από δύο κακά να επιλέξει το μικρότερο. Επομένως, αφού είναι η ασφάλεια το αληθινό σχέδιο και ο αληθινός σκοπός της κυβέρνησης, αναντίρρητα ακολουθεί το ότι οποιαδήποτε μορφή εμφανίζεται περί τούτου ως η πλέον πιθανή για να μας το εξασφαλίσει αυτό, με το λιγότερο κόστος και το μέγιστο όφελος, είναι προτιμότερη από άλλες.
Προκειμένου να αποκτήσουμε μια σαφή και δίκαιη ιδέα του σχεδίου και του σκοπού της κυβέρνησης, ας υποθέσουμε πως ένας μικρός αριθμός 2 προσώπων εγκατεστημένων σε κάποιο αποκομμένο μέρος της γης, ασύνδετο με τον υπόλοιπο κόσμο, θ` αποτελέσουν την πρώτη κατοίκηση οποιασδήποτε χώρας, ή του κόσμου. Σ` αυτή την κατάσταση φυσικής ελευθερίας, η κοινωνία θα `ναι η πρώτη τους σκέψη. Χίλια κίνητρα θα τους διεγείρουν σ` αυτό, η δύναμη ενός ανθρώπου είναι τόσο άνιση μπροστά στις επιθυμίες του, και το μυαλό του τόσο αταίριαστο στη διαρκή μοναξιά, που σύντομα αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια και την αρωγή ενός άλλου, ο οποίος με τη σειρά του απαιτεί το ίδιο πράγμα. Τέσσερις ή πέντε ενωμένοι θα ήταν σε θέση να στήσουν μια ανεκτή κατοικία στη μέση μιας αγριότητας, αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να εργάζεται για όλη τη συνηθισμένη περίοδο ζωής χωρίς να ολοκληρώσει τίποτα· όταν θα έκοβε την ξυλεία του δεν θα μπορούσε να την αποθηκεύσει, ούτε να κάνει κατασκευές αφότου την αποθηκεύσει· η πείνα στο μεταξύ θα τον κρατούσε μακριά από την εργασία του, και κάθε διαφορετική θέληση θα τον καλούσε με διαφορετικό τρόπο. Οι ασθένειες, ακόμα και μια κακοτυχία όπως ο θάνατος, αν και δεν είναι και οι δύο περιπτώσεις θανατηφόρες, η κάθε μία απ` αυτές θα τον καθιστούσε ανίκανο να ζήσει, και θα τον υποβάθμιζε σε μια κατάσταση από την οποία μπορεί να ειπωθεί ότι είναι μάλλον προτιμότερο να χαθεί ή να πεθάνει.
Κατά συνέπεια η ανάγκη, όπως μια δύναμη βαρύτητας, σύντομα θα διαμόρφωνε τους προσφάτως αφιχθέντες μετανάστες μας στην κοινωνία, οι αμοιβαίες ευλογίες των οποίων, θα εκτόπιζαν, και θα καθιστούσαν περιττές τις υποχρεώσεις του νόμου και της κυβέρνησης καθώς θα παρέμεναν εντελώς δίκαιοι ο ένας προς τον άλλον· αλλά από τη στιγμή που μόνο ο παράδεισος είναι απόρθητος στην κακία, θα συμβεί αναπόφευκτα, κατ` αναλογία καθώς ξεπερνούν τις πρώτες δυσκολίες της μετανάστευσης, οι οποίες τους ένωσαν μαζί για ένα κοινό σκοπό, τ` ότι θ` αρχίσουν να χαλαρώνουν στο καθήκον και τη σύνδεσή τους ο ένας προς τον άλλο· και αυτή η αμέλεια, θα επισημάνει την ανάγκη, καθιέρωσης κάποιας μορφής κυβέρνησης που θα καλύπτει την έλλειψη ηθικής αρετής.
Κάποιο άνετο δέντρο θα τους παρέχει ένα Κράτος-Σπίτι, κάτω από τα κλαδιά του οποίου, ολόκληρη η αποικία θα μπορεί να συγκεντρωθεί για να διαβουλευθεί πάνω στα δημόσια θέματα. Είναι περισσότερο από πιθανό ότι οι πρώτοι τους νόμοι θα `χουν μόνο τον τίτλο του κανονισμού, και δεν θα επιβάλλεται καμία άλλη ποινή πέραν της δημόσιας ανυποληψίας. Σ` αυτό το πρώτο κοινοβούλιο κάθε άνθρωπος, εκ φυσικού δικαιώματος θα `χει μια θέση.
Αλλά καθώς η αποικία μεγαλώνει, οι δημόσιες ανησυχίες θ` αυξηθούν τοιουτοτρόπως, και η απόσταση στην οποία τα μέλη μπορεί να χωριστούν, θα καταστήσει πολύ ενοχλητικό για όλους να συναντιούνται σε κάθε περίπτωση όπως στην αρχή, όταν ο αριθμός τους ήταν μικρός, οι κατοικίες τους κοντά και οι δημόσιες ανησυχίες λίγες και ασήμαντες. Αυτό θα καταδείξει την ευκολία της συγκατάθεσής τους ν` αφήσουν το νομοθετικό μέρος να ρυθμιστεί από έναν επίλεκτο αριθμό που επιλέγεται απ` ολόκληρο το σώμα, ο οποίος υποτίθεται πως έχει τις ίδιες ανησυχίες μ` αυτούς που τον διόρισαν και ο οποίος θα ενεργεί με τον ίδιο τρόπο που θα ενεργούσε ολόκληρο το σώμα αν ήταν παρόν. Εάν η αποικία συνεχίσει να αυξάνεται, θα γίνει απαραίτητο να επαυξηθεί ο αριθμός των αντιπροσώπων, και το καλύτερο συμφέρον του κάθε τμήματος της αποικίας που παίρνει μέρος, θα βρεθεί πως είναι να διαιρεθεί το σύνολο σε κατάλληλα τμήματα, με το κάθε μέρος να στέλνει τον αριθμό που του αναλογεί· και για να μη βρεθούν ποτέ οι εκλεγμένοι να διαμορφώνουν συμφέροντα ξεχωριστά απ` αυτά των εκλεκτόρων, η σύνεση θα επισημάνει την ορθότητα της πραγματοποίησης εκλογών συχνά· επειδή ενόσω μ` αυτό τον τρόπο οι εκλεγμένοι επιστρέφουν και ενώνονται πάλι με το γενικό σώμα των εκλεκτόρων σε μερικούς μήνες, η αξιοπιστία τους στο κοινό θα εξασφαλιστεί από τη συνετή σκέψη της μη δημιουργίας μέτρων για τους εαυτούς τους. Και καθώς αυτή η συχνή αντιμετάθεση θα καθιερώσει ένα κοινό συμφέρον με κάθε τμήμα της κοινότητας, αμοιβαία και φυσικά θα υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον, και από αυτό (όχι από το όνομα του βασιλιά που δεν σημαίνει τίποτα) εξαρτάται η δύναμη της κυβέρνησης, και η ευτυχία των κυβερνωμένων.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται η καταγωγή και η άνοδος της κυβέρνησης· δηλαδή, ένας τρόπος που καθίσταται απαραίτητος από την ανικανότητα της ηθικής αρετής να κυβερνήσει τον κόσμο· εδώ επίσης είναι το σχέδιο και ο σκοπός της κυβέρνησης, δηλαδή, η ελευθερία και η ασφάλεια. Και όσο κι αν τα μάτια μας τυφλωθούν απ` το χιόνι, ή τα αυτιά μας εξαπατηθούν από ήχους· όση προκατάληψη κι αν στρεβλώσει τη θέλησή μας, ή το συμφέρον μας σκοτεινιάσει την κατανόησή μας, η απλή φωνή της φύσης και του λόγου θα πει, είναι σωστό.
Απόσπασμα από το 1ο Κεφάλαιο του φυλλαδίου (brochure) του Thomas Paine «Κοινή Λογική» (Common Sense, 1776). Το έργο του «Η Αμερικανική κρίση» (The American Crisis, 1776-1783) ήταν μια σειρά προεπαναστατικών φυλλαδίων. Η «Κοινή Λογική» ήταν τόσο επιδραστική ώστε ο John Adams είπε, «Χωρίς την πένα του συγγραφέα της Κοινής Λογικής, το ξίφος του George Washington θα είχε υψωθεί μάταια.
