Απάντηση στις γελοιοκακοήθεις συκοφαντίες των Καραμπελιάδων..

Στην εφημεριδούλα του κύριου εθνοεπαναστάτη και εθνοαναμορφωτή Γ. Καραμπελιά παρουσιάστηκε ένα άρθρο στο οποίο “αναπαράγεται” ένα απόσπασμα από μια δημοσίευσή μου, με τρόπο ιταμό και ελεεινό, όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει να γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις από τότε που η γενιά του κύριου εθνοεπαναστάτη και εθνοαναμορφωτή διαμόρφωσε ιδεολογικά και ηθικά τις νεώτερες γενιές “συνδικαλιστών” στους χώρους των σχολών κυρίως. Ξέρετε τώρα από γενικές συνελεύσεις σε σχολές, όπου ό,τι και να έλεγες, ειδικά αν ήσουν μη ενταγμένος στις δράκες των αρχισυνδικαλιστών, ο πορνοβοσκός αρχισυνδικαλιστής στο τσαλάκωνε χειροκροτούμενος από τον όχλο της “παράταξής” του.

Θυμάμαι στο Πάντειο όπου σπούδασα και τα λίγα και πολιτικά ολίγιστα μέλη της ανύπαρκτης ηθικά και πολιτικά ομαδούλας του Καραμπελιά πως ακολουθούσαν τον ίδιο τρόπο, απλά ο αντικομμουνισμός τους ήταν τόσο κωμικός που μάλλον προκαλούσε τον γέλωτα και ο αχαλίνωτος καρριερισμός τους επίσης τόσο εμφανής και κραγμένος που κανείς δεν τους λάμβανε σοβαρά υπόψιν του. Αυτά τα καλά και καλοεκπαιδευμένα παιδιά του κύριου Γιώργου λοιπόν, παρ’όλο που ποτέ τους δεν κατόρθωσαν να κάνουν και κάτι με στοιχειώδη μαζική απήχηση, ήταν -λόγω και των φιλοδοξιών τους- πολύ μελετηρά, πολύ διαβαστερά και το δηλητήριό τους, όταν μπορούσαν βέβαια, το έχυναν όταν η όποια συζήτηση αποκτούσε “θεωρητικό” χαρακτήρα.

Και εκεί είχαν να πούνε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα, κάτι σαν τους αρχειομαρξιστές του μεσοπολέμου να πούμε που οι αγωνιστές τους άκουγαν προσεκτικά με πλήρη επίγνωση όμως πως πρόκειται για ανθρώπους της πάρλας χωρίς οι Λόγοι τους να έχουν κανένα πραγματικό ή αληθινό κοινωνικο-απελευθερωτικό ή εθνο-απελευθερωτικό περιεχόμενο. Σε βάθος χρόνου θα πούμε άλλα τέτοια “προσωπικά” ή απορρέοντα από προσωπικά βιώματα.

Τα προσωπικά βιώματα βέβαια (ακόμα πολιτικής φύσεως) είναι περιορισμένης αξίας, δε μας οδηγούν σε κανένα ξέφωτο.

Είναι χρήσιμα όταν δεχόμαστε άδικες προσωπικές επιθέσεις, και μπορούν να απεικονισθούν σε αυτή την περίπτωση με την ωραία λαϊκότροπη φράση:

ΣΕ ΤΑ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ ΓΙΩΡΓΟ;

Δεν έχουμε και πολύ χρόνο στην ζωή μας, δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί, και αν και δουλεύουμε στο δημόσιο που τόσο πολύ μισεί ο εθνοφιλελεύθερος κοινοτιστής είμαστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι άνθρωποι, πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση. Βλέπετε, υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν λιώσει στο δημόσιο, σε συνθήκες που ο κάθε λιμοκοντόρος δεν μπορεί να διανοηθεί.

Έχουμε δει συναδέρφους να αυτοκτονούν, να καταστρέφονται, έχουμε ζήσει -προσωπικά- ακόμα και θάνατο αναπήρου ανθρώπου μπροστά στα μάτια μας, έχουμε πονέσει, έχουμε παλέψει, έχουμε υποστεί διοικητικές διώξεις από ποντικούς της διαφθοράς όταν μόνοι μας υψώσαμε ανάστημα ενάντια σε ένα μαφιόζικο κύκλωμα πλαστών αναπηρικών συντάξεων (την εποχή που οι Καραμπελιάδες δομούσαν την αγαπητική τους σχέση με την δεξιά του Κυρίου). Δεν θα μας κάνει και μάθημα το κάθε μαθητουδάκι του εθνοαναμορφωτή, αυτό πάει πολύ.

Θα μας ακούτε με σκυμμένο κεφάλι, με σεβασμό, με ταπεινότητα, Καραμπελιάδες..

Αλλά αυτό, η ζωή μας, είναι άλλη υπόθεση. Δεν θα την χαρίσουμε άλλο στους Καραμπελιάδες…

Στον βαθμό που μας αφορά το κείμενο των Καραμπελιάδων, στον βαθμό δηλαδή που το απόσπασμα του κειμένου μας που αναπαράγει σχετίζεται με την ολότητα του κειμένου τους (μιλάω για τους “Καραμπελιάδες”, τους αντιμετωπίζω  ως ένα συλλογικό ιδεολογικό εκτόπλασμα) ένα πρώτο έχω να πω:

Είναι όλο ένα ψέμμα.
Γιατί το λέω αυτό;

1) δεν είμαι υποστηρικτής γενικά και αόριστα της “δραχμής”, όλο το κείμενο των Καραμπελιάδων στηρίζει την έμμεση επίθεσή του στο πρόσωπό μου στο αξίωμα ότι όποιος μιλάει για την δυνατότητα μετάβασης σε εθνικό νόμισμα, κάτω από συγκεκριμένες  προϋποθέσεις και όρους (κοινωνικούς, πολιτικούς, “τεχνοκρατικούς-οικονομικούς” και γεωπολιτικούς), είναι ντε και καλά δραχμοδημαγωγός.

Το αστείο, το τραγικό, το άθλιο στην περίπτωση του “διαλόγου” μας, είναι ότι και οι ίδιοι οι Καραμπελιάδες αυτό λένε, δεν έχουμε διαφωνία επί τούτου.

Συμφωνούμε Καραμπελιαδάκια μου, είμαστε όλοι υπεύθυνα άτομα, όχι Λαφαζάνηδες και Βαρουφάκηδες, γιατί τέτοια κακία; γιατί τόσο ψέμμα; γιατί τέτοιος συνδικαλιστικός εξαρχειωτισμός εξαχρειωτισμός; εσείς;

Εσείς οι σοβαροί, οι συγκροτημένοι χρησιμοποιείτε τόσο φτηνα συνδικαλιστικά κόλπα για να αλλοιώσετε την άποψη του άλλου;

Τι παρακμή!

Δεν θα αναφερθώ στα γενικά θεωρητικά “χαρακτηριστικά” της δραχμο-αντιπαράθεσης, αλλά με τρώει να σας ξεχέσω σε σχέση με τα χαρακτηριστικά της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας, όπου παίξατε και παίζετε τον ρόλο του ψευδο-υπεύθυνου κριτή της όποιας φωνής μιλάει για έξοδο από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση. Η θέση σας είναι δίπλα στους “Μένουμε Ευρώπη”, η θέση σας είναι ραγιάδικη, υποτελής, προσκυνημένη, η θέση σας είναι δίπλα στους προπαγανδιστές της ευρω-μεγαλοαστικής τάξης και τους λαμέ ιδεολόγους των βορείων προαστίων.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΣΑΣ. 

Φάτε το χωνέψτε το και εξομολογηθείτε.

Δεν θα μιλήσω άλλο περί δραχμής και αμερικανοδραχμής, έχει σηκωθεί αχός πολύς και το θέμα έχει υπερεξαντληθεί.

Αυτά με τον Καζάκη και τον Κατσανέβα, άντε και την Ανταρσύα (αν και δεν θα σας συνιστούσα να ανοίξετε κουβέντα με τον Θ. Μαριόλη. Θα σας λιώσει. Αν τολμάτε ανοίξτε κουβέντα με τον Μαριόλη, και όχι με τον “τρελό του χωριού”, έτσι παλουκάρια μου;) όχι σε τα μας..

2) Αυτό που πονάει και αυτό που παθιάζει, φιλοσοφικά μάλιστα (όσο μπορούν να καταλάβουν από φιλοσοφία οι θρησκόπληκτοι) τους εθνοαναμορφωτές των εξαχρείων-εξαρχείων είναι το θέμα του μηδενισμού:

ΔΕΙΤΕ ΜΕ ΠΟΣΟ ΑΘΛΙΟ ΤΡΟΠΟ ΠΛΑΙΣΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ οι τραγόπαππες του Καραμπελιά, τα θρησκόληπτα εθνομειράκια, οι ακόλουθοι των Σαμαράδων και των Δεσποτάδων: