Ασπάλαξ
Πριν από κάμποσα χρόνια, όταν η Νέα Δημοκρατία βρισκόταν στα ιστορικά της χαμηλά, ένας δημοσιογράφος γνωστός για την ευλυγισία και για τη χολή που χύνει με το αζημίωτο (θα υπέκυπτα στον πειρασμό να γράψω το όνομά του, θα με διαψεύσει ωστόσο), ένας τύπος σαρδόνιος, με πολύτιμες -καμαρώνει- διασυνδέσεις στον κόσμο, τον ημίκοσμο και τον υπόκοσμο, μού είπε τα εξής:
“Ξέρω ποιος μπορεί να σώσει την “Μεγάλη Φιλελεύθερη Παράταξη”! Σάκης Ρούβας λέγεται και διαθέτει όλη τη λάμψη που λείπει από τους αραχνιασμένους συντηρητικούς πολιτικούς. Στα πρώτα νιάτα του αθλητής, μετά ποπ άιντολ, μετά στη Γιουροβίζιον, στο αρχαίο δράμα, πρωταγωνιστής στις “Βάκχες”, επιχειρηματίας, φιλάνθρωπος, σέξι μα και πολύτεκνος πατέρας, με ευρωπαϊκή φινέτσα, με αστραφτερό χαμόγελο… Ασυναγώνιστος εν ολίγοις!” “Δεν είναι πολιτικός” του επεσήμανα. “Έλα καημένε… Ψιλά γράμματα… Σιγά το απαιτητικό επάγγελμα. Θα γίνει. Κι αν δεν γίνει, θα έχει ένα άριστο επιτελείο που θα το υπαγορεύει ό,τι λέει και ό,τι κάνει…”
Ο δημοσιογράφος προφανώς αστειευόταν. Η Νέα Δημοκρατία, κόμμα με βαθιές ιστορικές ρίζες, με τζάκια και με βαρονίες και δημογεροντία και πουλέν, ποτέ δεν θα εμπιστευόταν το πηδάλιό της σε έναν άσχετο. Δεν αποκλείεται εντούτοις ο Σάκης Ρουβάς εφόσον του δινόταν η ευκαιρία, να αποκάλυπτε -και στον εαυτό του ακόμα- ένα ιδιαίτερο πολιτικό ταλέντο. Εδώ ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, σταρ δεύτερης διαλογής, ξεκίνησε ως συνδικαλιστής, ανεδείχθη κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και έγινε ο Πρόεδρος ο οποίος κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο.
Στην Ελλάδα -και όχι μόνον- ό,τι δηλώσεις είσαι. Η φράση που διέδωσε ο Γιάννης Τσαρούχης ανήκει στον παλιό ηθοποιό Τζαβαλά Καρούσο, που είχε ως αγωνιστής της αριστεράς δεινοπαθήσει και στη Μακρόνησο.
Ένας σεβάσμιος φίλος μου -με φυλακές και εξορίας επί Χούντας, παράσημα ανεκτίμητα- έφριξε όταν είδε τον Στέφανο Κασσελάκη να πρωταγωνιστεί σε βιντεοκλίπ στον μαρτυρικό τόπο όπου άνθρωποι απροσκύνητοι σταυρώνονταν κυριολεκτικά, κλείνονταν σε σακιά με γάτες και πετάγονταν στη θάλασσα για να αποκηρύξουν “μετά βδελυγμίας τον κομμουνισμό και τας παραφυάδας αυτού…” Το έκρινε ως ύψιστη ασέβεια. Για εκείνον. Και για τους ολοένα και λιγότερους που διαθέτουν ιστορική μνήμη, από διαβάσματα έστω και από διηγήσεις πρεσβυτέρων.
Και λοιπόν; Ο Κασσελάκης δεν απευθύνεται σε τέτοιο κοινό. Το “target group” του ένα πράγμα λαχταράει. Κάποιον αρχηγό -κοπελιά ή παλικάρι, στρέιτ ή λοάτκι αδιάφορο- που να “τρεντάρει”, που να δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις τη νίκη στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Επαίρομαι ότι ήμουν από τους πρώτους που επεσήμανα την περίπτωση Κασσελάκη. Που του αφιέρωσα άρθρο εδώ, στο Capital.gr, προ τριών εβδομάδων -πόσο παλιά φαντάζει!-, όταν ήταν ακόμα σχεδόν άγνωστος. Δεν είχα ασφαλώς αποκρυσταλλωμένη γνώμη, βάσει τίνος υλικού να τη διαμορφώσω; Μας το πρόσφερε άφθονο, μας βομβάρδισε με την παρουσία του, σε ένα “blitzkrieg” όπως ονομάζεται ο κεραυνοβόλος πόλεμος. Επανήλθα, τον χαρακτήρισα “Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης”, νομίζοντας πως ο κόσμος θα τον έπαιρνε στο ψιλό. Μου διέφευγε το βασικότερο. Ότι οι Έλληνες το 2023 δεν είναι Αλεξανδρινοί της ελληνιστικής εποχής.
Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχουν κλείσει ακόμα οι κάλπες για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στον Σύριζα. Όποιο όμως αποτέλεσμα και αν προκύψει, θα πρέπει να είμαι ασυγχώρητα αφελής για να εκπλαγώ. Εφηβικά ρομαντικός για να τα βάψω μαύρα.
Να έχω λησμονήσει τα πλήθη που αποθέωναν τον Γιάνη Βαρουφάκη και έστηναν χορούς στο Σύνταγμα το βράδυ του δημοψηφίσματος. Εκείνους που είχαν πιστέψει στον Αρτέμη Σώρρα και στα 600 δισεκατομμύρια της Τράπεζας της Ανατολής, με τα οποία θα ξεπλήρωνε τάχα το εθνικό χρέος και θα μας έκανε όλους πλούσιους. Τους αντιεμβολιαστές, που τα τσιπάκια δεν τα αναζητούν πλέον στα “μπόλια” μα στις καινούργιες ταυτότητες.
Τo κατεξοχήν εν ανεπαρκεία αγαθό είναι ο κοινός νους. Η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κανείς ό,τι βλέπουν τα μάτια του, ό,τι ακούνε τα αυτιά του. Το στερούνται ακόμα και άνθρωποι οι οποίοι διαθέτουν μόρφωση, που τα καταφέρνουν αρκετά καλά στα τεστ νοημοσύνης.
Αποτελεί η έλλειψη κοινού νοός σύμπτωμα των ημερών μας, παρενέργεια της διαδικτύωσης; Άμποτε να συνέβαινε έτσι. Το μακρινό 1976, ένας δικηγόρος ονόματι Γιώργος Καματερός είχε πείσει επί μήνες το πανελλήνιο πως το νερό που μοίραζε με υδροφόρες και με βυτία ήταν θαυματουργό, θεράπευε τον καρκίνο. Συνωθούνταν οι πάσχοντες για να το πιουν. Ο Καματερός -σημειωτέον- δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ακριβώς απατεώνας, δεν αποκόμιζε χρηματικό όφελος. Πιθανόν να είχε πιστέψει και ο ίδιος το παραμύθι του.
Στο τμήμα της κοινωνίας που προστρέχει σε εναλλακτικές θεραπείες, θεωρεί φεμινισμό ό,τι λέγεται στα μεσημεριανάδικα, αποθεώνει όποιον σταδιοδρομεί παριστάνοντας το θύμα, ο Στέφανος Κασσελάκης ως πολιτικός ηγέτης ταιριάζει γάντι. Ασχέτως ποιοί τον προέτρεψαν να διεκδικήσει τον Σύριζα, για ποιά δικά τους συμφέροντα.
Δικαίωμα των πολιτών να είναι ακόμα και απολίτικοι. Να παλεύουν όχι για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, όχι για τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους συμφέροντα, για την παιδεία, για την υγεία … αλλά για να έρθει από το πουθενά ένας ντελικανής και να ξεδοντιάσει τη δικαιοσύνη και τον τύπο. Ο λαϊκισμός, με λούστρο ή χωρίς, είναι σύμφυτος με τη δημοκρατία.
Όσο μεγαλώνω, τόσο δυσκολότερα χαλάω τη ζαχαρένια μου. Τόσο συχνότερα θυμάμαι το παλιό ανέκδοτο. “Δυό φίλοι περπατούν στον δρόμο. “Μιά μπανανόφλουδα μπροστά μας!” λέει ο ένας. “Αμάν! Πάλι θα πέσουμε!” απαντάει ο άλλος.”
