Ασπάλαξ
Αύριο στις 2 η ώρα στην πλατεία Συντάγματος θα δούμε ένα μεγαλειώδες χολιγουντιανό θέαμα. Παίχτηκε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη και η ζηλιάρα η Αθήνα δεν μπορούσε να μείνει πίσω. Θα επαναλάβει το ίδιο θέαμα που είδαμε το 1992 ανανεωμένο, αυτή τη φορά και με αριστερούς πρωταγωνιστές με ανοιχτές απόψεις, που κατάλαβαν πως η εθνικοφροσύνη δεν πρέπει να αφήνεται να την εκμεταλλεύεται η Ακροδεξιά.
Δικαιούνται να την εκμεταλλευτούν και αυτοί. Το θέμα είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Το Χόλιγουντ, βέβαια, είχε προηγηθεί από το 1955 με την ομώνυμη ταινία με σκηνοθέτη τον Ρόμπερτ Ρόσεν και πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Είναι γνωστό πως ανά τους αιώνες, κάθε φορά που εμφανίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος, στερούμενος κοπιράιτ, έχει την ερμηνεία που θέλει ο καθένας.
Εδώ ο συμπατριώτης μας είναι σαν καουμπόης, ο Δαρείος ραντσέρης, ενώ ο Πώρος από βασιλιάς των Ινδών γίνεται φύλαρχος Ινδιάνων. Ακόμα μια θεμιτή εκδοχή του μύθου του στρατηλάτη.
Γιατί θεμιτή αυτή η προσέγγιση: Αν σε κάποιο από αυτά τα συλλαλητήρια-θεάματα για τον Μακεδόνα, εμφανιζόταν κάποιος καουμπόης-Μέγας Αλέξανδρος θα τον λίντσαραν. Σε μας η ενδυματολογία είναι καθορισμένη. Το θεμιτό εδώ προέρχεται από τους δύο Μεγαλέξανδρους που υπάρχουν.
Ο ιστορικός και ο αφιστορικευμένος, δηλαδή ένας μύθος που πιθανότατα να άρχισε ήδη από την εποχή που ζούσε ο Αλέξανδρος και καταγράφτηκε τον 3ο αι. μ.Χ. από ανώνυμο ελληνόφωνο Αλεξανδρινό, τον «Ψευδο-Καλλισθένη». Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και σε κάθε νέο διαβατήριο που αποκτούσε είχε και νέα πολιτογράφηση. Στην αρχή Αιγύπτιος, στη συνέχεια Αιθίοπας, Πέρσης και αργότερα Γότθος, Σάξονας, Φράγκος, Σλάβος και Αφγανός. Και είναι περίεργο πως καμιά ελληνική πόλη δεν τον διεκδίκησε. Αλλά ακόμα και η πατρίδα του δεν του έστησε έναν ανδριάντα (μικροπολιτική; φθόνος;).
Ας πάμε όμως και στον ιστορικό Αλέξανδρο. Σε πολύ μικρή ηλικία εγκατέλειψε τη χώρα του με έναν καλά εκπαιδευμένο στρατό για να κατακτήσει τον γνωστό προς Ανατολάς κόσμο. Και έφτασε μέχρι την Ινδία. Είναι αυτό που λέμε: Οι Ελληνες στο εξωτερικό διαπρέπουν. Αλλά και αυτός έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν ξαναπάτησε το ποδάρι του στη γενέτειρά του: Κανένας προφήτης στον τόπο του. Και γι’ αυτό ίσως να μην έχτισε καμιά Αλεξάνδρεια στην Ελλάδα. Μπορεί, ίσως, να είχε τσατιστεί. Θύμωνε εύκολα. Και σκότωνε ακόμα πιο εύκολα. Ακόμα και κολλητούς του.
Αλλά οι απόγονοί του δεν του κράτησαν κακία. Μετονόμασαν τον Γιδά σε Αλεξάνδρεια. Και αυτοικανοποιήθηκαν. Και αυτοί που λένε πως γαλουχήθηκαν από τον ιδιοφυή Μακεδόνα, δεν πρέπει να είναι Ελληνες. Ισως Αφγανοί, Ινδοί, Σουδανοί ή κάτι άλλο. Γιατί αυτούς γαλούχησε ο Αλέξανδρος. Στην πατρίδα του δεν πρόφτασε να γαλουχήσει κανέναν.
Αλλά έστω είναι Ελληνες που δεν ξέρουν Ιστορία. Γιατί δεν ζητούν να μάθουν αφού είναι θαυμαστές του; Π.χ. Τι απέγινε άραγε η Περσέπολις, αυτό το ανεπανάληπτο μνημείο τέχνης και πολιτισμού; Αποκαΐδια. Με τα σημερινά δεδομένα είναι έγκλημα πολέμου. Κάτι σαν Δρέσδη. Ή για τη σφαγή στη Γάζα; 10.000 άντρες θανατώθηκαν και όλα τα γυναικόπαιδα πουλήθηκαν σκλάβοι.
Ο κυβερνήτης της, Βάτης, πιάστηκε αιχμάλωτος. Του τρύπησαν τους αστραγάλους, τον έδεσαν σε ένα άρμα και τον γύρισαν ζωντανό γύρω από την πόλη μέχρι να ξεψυχήσει. Γιατί οι πατριώτες που συμμετέχουν στα συλλαλητήρια-θεάματα δεν γιορτάζουν και αυτά τα ανδραγαθήματα; Απλά γιατί αγνοούν την Ιστορία και εμπιστεύονται τη μυθολογία, που χρησιμεύει στην Ακρα Δεξιά. Και αυτό θα το ξαναδούμε αύριο.
Το «Σκοπιανό» είναι στο βάθος ακροδεξιά καμπάνια. Η «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου», όταν τυπώθηκε και μεταφράστηκε, έγινε ένα λαϊκό παγκόσμιο μπεστ-σέλερ που ποτέ δεν έπαψε να πουλάει μέχρι και σήμερα. Κατά κανόνα ό,τι γνωρίζουν οι άνθρωποι για τον Αλέξανδρο είναι από εδώ. Η πραγματική Ιστορία είναι προνόμιο των ολίγων που ασχολούνται με την Ιστορία.
Επιπλέον υπάρχει και κάτι άλλο, που απ’ ό,τι φαίνεται έχει διαχρονική αξία. Οι διαφορετικοί λαοί που είχαν τη Φυλλάδα στη γλώσσα τους, προσεταιρίζονταν τον Αλέξανδρο και τον έκαναν δικό τους ήρωα. Ο μακαρίτης είχε πολλές μετεμψυχώσεις. Και ένας ακόμα άθλος του ήταν ότι ενσωματώθηκε στα ιερά κείμενα.
Στην Παλαιά Διαθήκη χώθηκε η «προφητεία» για την κυριαρχία του Αλεξάνδρου, στο δε Κοράνι παρουσιάζεται ως «τζιχαντιστής» που τιμωρεί τους «ακάθαρτους λαούς». Και από τους χριστιανούς θεωρείται άξιος φωτοστέφανου, επειδή απέδωσε τιμές στον εβραΐζοντα θεό. Και εδώ έχω μια απορία. Γιατί όλοι αυτοί οι γνήσιοι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ζητούν μόνο από τα Σκόπια την αποκαθήλωσή του και όχι από τους άλλους λαούς; Αυτό δεν θα μπορούσε και να ερμηνευτεί σαν εθνική μειοδοσία;
Κατά τη μυθολογία, ο γιος του Δευκαλίωνα, Ελλην, ίδρυσε μια πόλη στη Θεσσαλία που την έλεγαν Ελλάδα. Κατ’ επέκταση οι Θεσσαλοί ονομάστηκαν Ελληνες και αργότερα επεκτάθηκε σε όλη την Ελλάδα και στις αποικίες της Ιωνίας. Ο όρος επικράτησε για να γίνει αντιδιαστολή με τους βαρβάρους. Δηλαδή τους ανθρώπους που δεν μιλούσαν ελληνικά.
Ποτέ στην Ιστορία μας δεν είχαμε μια χώρα ή ένα κράτος με αυτό το όνομα. Βαφτιστήκαμε έτσι μετά την Επανάσταση του 1821. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν μοναδικοί ελληνικοί πολιτισμοί και μια παράδοση που ξεκινάει από τα προομηρικά χρόνια. Πάντως οι Θεσσαλοί ήταν γενναιόδωροι. Ποτέ δεν παραπονέθηκαν που τους πήραμε το όνομα.
