Ασπάλαξ
Έχω παρατηρήσει πως όσοι θέλουν σήμερα να μην απαντήσουν σε κάποιον, γιατί πάσχουν από έλλειψη πνεύματος ή δεν έχουν τι να πούνε λόγω έλλειψης επιχειρημάτων δεν κάνουν μια προσωπική επίθεση απλά, όπως παλαιότερα στις καλές εποχές της πολεμικής.
Αμφισβητούν την ταυτότητα του αντιπάλου τους αλλά και του Λόγου του.
“Δεν ξέρω ποιος είσαι, τι πρεσβεύεις” μου είπε ένας κάποιος συνομιλητής μου όταν δεν μπόρεσε να καταλάβει από που του ήρθε, “μου τα λες μπερδεμένα” προσέθεσε (μαζί με έναν φίλο του).
Αυτή είναι η συκοφαντία σήμερα, αυτό είναι το αίσχος των “ταυτοτικά” βολεμένων προβάτων της ιδεολογίας που καμώνονται μάλιστα μερικές φορές το λιοντάρι, τον λύκο και τον αετό.
Οι άνθρωποι ξέρουν τι είναι, καμία αμφιβολία.
Είναι κομμουνιστές, είναι εθνικιστές, είναι φιλελεύθεροι, είναι αναρχικοί, είναι καταστασιακοί, είναι αυτόνομοι, είναι φασίστες, είναι κάτι τέλος πάντων καθαρό.
Εσύ ελεύθερο πνεύμα σκάσε, σου λένε…
Και τι νομίζετε πως είναι ένα ελεύθερο πνεύμα;
Να σας το πω.
Το ελεύθερο πνεύμα είναι βρώμικο.
Το ελεύθερο πνεύμα δεν κάνει εκλεκτικισμούς αλλά παρ’ όλα αυτά έχει την πραγματικότητα όλης της ανθρώπινης ζωής έμπροσθέν του και όχι μακριά.
Το ελεύθερο πνεύμα είναι υλιστικό με την πιο ριζική έννοια του όρου.
Το ελεύθερο πνεύμα δεν είναι ανεξάρτητο από τα πράγματα και τις αντινομίες τους.
Το αντίθετο, το ελεύθερο πνεύμα είναι ένα εξαρτημένο από τα πράγματα πνεύμα.
Είναι αντινομικό, παθιασμένο, φιλοπόλεμο και εριστικό, και ένα πράγμα μισεί:
ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, κάθε θρησκεία δεξιά και αριστερή.
Αλλά το ελεύθερο πνεύμα πρέπει κάποτε να μάθει κάτι σημαντικό:
Θα συκοφαντηθεί, θα χλευαστεί θα παρανοηθεί, θα πολεμηθεί από την ηλιθιότητα του θρησκευόμενου κόσμου που έχει μάθει ένα πράγμα καλά:
Να μην αντιμετωπίζει τα πράγματα ευθέως και να κατανοεί τον κόσμο μέσα από οράματα φυγής και εξόδου από αυτόν τον κόσμο όπως είναι και θα είναι πάντα: ένα όργιο αντιφάσεων αντινομιών και συγκρούσεων.
