Ένας Πειραιώτης θείος μου, ο Θανάσης Βασιλειάδης, είχε συλληφθεί επί κατοχής και είχε μεταφερθεί σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αυστρία.
Επέζησε, από τους λίγους, διότι ήταν πολύ νέος, μάλλον έφηβος όταν τον συλλάβανε και τον έκλεισαν στο στρατόπεδο.
Κάποια στιγμή τον είχα παρακαλέσει να μου πει κάποιες ιστορίες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Γενικά ο θείος Θανάσης δεν είχε και πολύ διάθεση να μιλάει για αυτή του την εμπειρία, αλλά που και που μίλαγε, μιας και δεν ήταν βαρύς τύπος, παρά την πειραιώτικη βαρύτητα στον Λόγο και το γνωστό μάγκικο στυλ των παλαιών πειραιωτών, και του άρεσε να μιλάει διακωμωδώντας τα πάντα και αφήνοντας στο τέλος ένα βροντερό και σαρκαστικό γέλιο συνοδευόμενο συνήθως από ένα επιφώνημα ή μια ευχή.
Κάποια στιγμή μέσα στις ιστορίες που έλεγε για το στρατόπεδο είπε και μια ιστορία που τώρα τελευταία την θυμάμαι όλο και περισσότερο.
Οι Ναζί ανακοίνωσαν σε αυτόν και σε έναν Ιταλό συγκρατούμενό του ότι λόγω ελλείψεως κυνηγετικών σκύλων, εφόσον είχαν “επιστρατευτεί” υποτίθεται ή όντως στο ρωσικό μέτωπο, τούτοι (ο Θανάσης και ο Ιταλός) θα τους…αντικαθιστούσαν.
Τους έδεσαν με λουριά και τους πήραν μαζί στο κυνήγι στο παρακείμενο δάσος ως σκύλους.
Δυστυχώς δεν ρώτησα πολλές λεπτομέρειες γι’ αυτή την ιστορία, δεν είχα τότε το μυαλό να εκμαιεύσω λεπτομέρειες για το “κυνήγι” αυτό, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο Θανάσης επαναλάμβανε συνέχεια γελώντας την εικόνα με την στάση του Ιταλού, ο οποίος κατατρομοκρατημένος επεδείκνυε μιαν ιδιαίτερη θέρμη στο να γαυγίζει, όπως τους το είχαν ζητήσει οι Ναζί.
Ο Θανάσης τού έλεγε να μην είναι τόσο “θερμός” στην μίμηση του σκύλου συμφώνως προς τας οδηγίας των Ναζί, και πάντα θυμότανε με γέλιο αλλά και τρυφερότητα αυτή την φάση, αναπαριστάνοντας το σκυλίσιο ζήλο του Ιταλού.
Εν πάση περιπτώσει, ας συγκρατήσουμε την αηδία μας για τους Ναζί, αλλά παρεμπιπτόντως και για τους υποστηρικτές και ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, και ας δούμε μερικά στοιχεία που έχουμε θίξει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις:
Βλέπουμε σε αυτή την ιστορία μιαν αναπαραγωγή από τους Ναζί αξιωματικούς μιας φεουδαλικής συνήθειας ως ταξικής μνήμης (αριστοκρατικό κυνήγι με σκύλους) όπως όμως αυτή είναι εγχαραγμένη και αντεστραμμένη σε μιαν μη λειτουργική οικονομικά (μνημονική) τροπή και δομή.
Δεν έχει κανένα πραγματικό ή ισχυρό λειτουργικό, “οικονομικό”, νόημα η χρήση των δούλων του ναζιστικού στρατοπέδου ως σκύλων ή ως ανθρώπων που κάνουν τους σκύλους, αντίστοιχο έστω με το νόημα που είχε η πράξη χρήσης των δούλων ή δουλοπάροικων των φεουδαρχών κατά την φάση ενός τέτοιου κυνηγιού ή σε άλλα κοινωνικά γεγονότα με την μορφή αγγαρείας.
Η στόχευση για εξευτελισμό των κρατουμένων είναι σαφής, αλλά βέβαια και για διαστροφική κυριαρχική και εξουσιαστική απόλαυση από το βάσανό τους και την γελοιοποίησή τους.
Από την άλλη όμως όντως υπήρχε μια αντιστροφική θεαματική αναπαραγωγή, από μέρους των ναζιστών, προκαπιταλιστικών μορφών κυριαρχίας και κυριαρχικής νοηματοδότησης, που ήταν ίσως και ένα είδος πρόβας για ένα άλλο δουλοκτητικό καπιταλιστικό σύστημα.