Ασπάλαξ
Στην πραγματικότητα η ταξική ιεραρχική κοινωνία είναι η εμφανιζόμενη έκφραση συγκεκριμένων, συγκεντρώσεων, αφαιρέσεων, ιστορικοποιήσεων και χωροχρονικών συμπυκνώσεων που υφίστανται εν εαυτώ και “για τον εαυτό τους” (αυτονομημένες και αυτοκαθορισμένες ως αυτονομημένες από το άμεσο κοινωνικό σώμα της ζωντανής εργασίας), και οι οποίες στην γενική τους μορφή (πέραν δηλαδή των ειδικών μορφών τους) αλλοτριώνουν και ακυρώνουν την οντική και οντολογική (δυναμική) ισοδυναμία των ανθρώπινων όντων.
Η ταξική κοινωνία έχει μιαν εκδίπλωση, εκτυλίσσει στον χρόνο τις δυνατότητες και τις δυνάμεις της σε σχέση με την συνεργασία της με την εξωανθρώπινη Φύση ή την συνυφαινόμενη με αυτήν την συνεργασία κυριαρχία της επί τής εξωανθρώπινης Φύσης.
Η εκδίπλωση της ταξικής ιεραρχικής δομής, και δια των εμπρόσωπων μορφών της, έχει αποκαλύψει πως δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική εσωτερική διαφορά στις μορφές της, δεν υπάρχει δηλαδή κάποια ταξική πρόοδος προς το καλύτερο για τους καταπιεσμένους και διωγμένους της κοινωνικής δομής, παρά μόνον (υπάρχει) κυρίως στο καπιταλιστικό σύστημα μια προοδευτική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και αυτή όμως με αμφίπλευρα αντιφατικά αξιακά ή ποιοτικά αποτελέσματα και για τους εργαζόμενους και για την ανθρωπότητα ως ολότητα και για την Φύση.
Η καταστροφή της ιεραρχικής, πατριαρχικής ταξικής δομής εν γένει και ειδικά της καπιταλιστικής μορφής της, δεν σημαίνει απόλυτη κατάργηση των κατακτημένων παραγωγικών δυνάμεων στην ολότητα τους, ούτε από την άλλη σημαίνει πλήρη αποδοχή των κατακτημένων παραγωγικών δυνάμεων στην ολότητά τους.
Ας θεωρήσουμε ως μέρος των γενικών παραγωγικών δυνάμεων και τις ίδιες τις συγκεντρώσεις, αφαιρέσεις, ιστορικοποιήσεις και χωροχρονικές συμπυκνώσεις (που όπως προαναφέραμε συγκροτούν τις άρχουσες τάξεις και ελίτ), αν όμως πραγματοποιήσουμε (θεωρητικά) μιαν πρώτη αφαίρεση των βαθύτερων πραγματικά ουδέτερων και οικειοποιήσιμων με έναν άλλο ριζικό τρόπο κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων.
Πραγματική επανάσταση είναι τούτη που κατορθώνει να ξεδιαλέξει, με αρχικά πρόχειρο αλλά όμως εύστοχο αξιακό/ποιοτικό τρόπο, τι είναι να καταστραφεί ολοσχερώς και τι είναι να διατηρηθεί από μια ταξική ιεραρχική κοινωνία σε μια αταξική μη καταπιεστική κοινωνία.
Σήμερα, μετά την ολοκληρωτική αποτυχία των κοινωνιών του λεγόμενου (ως) “υπαρκτού σοσιαλισμού” να κάνουν αυτό το ξεδιάλεγμα με τρόπο που να είναι μεν ρεαλιστικός αλλά να αντιστοιχεί ταυτόχρονα στις ανάγκες και τις ποιοτικές επιθυμίες των εργαζομένων, έχουμε περιέλθει ως κίνημα, με τις πολυμορφίες και τις εσωτερικές συγκρούσεις του, σε ένα τερατώδες ιστορικό αδιέξοδο, και ένας από τους Λόγους για αυτό το αδιέξοδο είναι ότι κινούμενοι ως ετεροκαθοριζόμενοι από την αρνητική σοβιετική και κομμουνιστική εμπειρία προχωρήσαμε (ως το σύνολο του κινήματος) σε μιαν άλλη εκδοχή λανθασμένων επιλογών και αντίστοιχων ξεδιαλεγμάτων ως προς την υπεράσπιση ή την καταπολέμηση κάποιων γενικών δομών που έχουν κατοχυρωθεί ως παραγωγικές ιστορικές δυνάμεις.
Το κίνημα των εργαζομένων, των καταπιεσμένων εθνοτήτων, των γυναικών και των σεξουαλικών μειονοτήτων, το κίνημα υπεράσπισης της εξωανθρώπινης Φύσης, έχει παρασυρθεί σε μια παγκόσμια κίνηση υποτέλειας ή ουράς πίσω από την παγκόσμια φιλελεύθερη ελίτ και τα ακραία ελευθεριακά (φασιστικοελευθεριακά) κινήματα των διεφθαρμένων και αλλοτριωμένων ελίτ των μητροπολιτικών κέντρων.
Ενώ υποτίθεται πως το κίνημα έχει άρει εντός του την αφελή έννοια των γενικών παραγωγικών δυνάμεων που περιέχονται στις (εκάστοτε) ειδικές μορφές της ταξικής κυριαρχίας (“κριτική στον αντικειμενισμό”), ενώ οι θεωρητικές ελίτ τού κινήματος (εδραιωμένες παρακαλώ με τον πιό χυδαίο ταξικό τρόπο σε μεγάλα πανεπιστήμια των δυτικών μητροπόλεων) έχουν αναπτύξει και διαχύσει στην ριζοσπαστική νεολαία του τον πιό αδιάλλακτο και τυφλό φανατικό και σκοταδιστικής μορφής ταξικισμό και αντικρατικισμό και αντιπατριαρχισμό, την ίδια στιγμή με έναν οργουελικό ολοκληρωτικό φασιστικό τρόπο έχουν συγκροτήσει μιαν πολιτική υποτακτικής και γλοιώδους ουράς προς τις υπερφιλελεύθερες ελίτ των δυτικών ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων ή ακόμα και προς τα αποκρουστικά απάνθρωπα και διεφθαρμένα “κινήματα” του χώρου του θεάματος.
Όσο είναι ντροπή, και μάλιστα εμφανής και άμεσα αποκαλύψιμη, η προσχώρηση στελεχών τής παραδοσιακής ιστορικής αριστεράς στον εθνικισμό, τον νεοσυντηρητισμό, τον νεο-εθνοπροστατευτισμό, τον φιλοτραμπισμό και φιλοπουτινισμό, τόσο είναι ντροπή και αίσχος (και μάλιστα μεγαλύτερο γιατί είναι κρυμμένο και μυστικοποιημένο) η νέα αριστερά και ο κατά τα άλλα μυγιάγγιχτος αριστερισμός (λ.χ ΑΝΤΑΡΣΥΑ) να στοιχίζεται πίσω από την Μαντόνα και την εγκληματική συμμορία της οικογένειας Κλίντον, και όλο το queer λουμπενοφασισταριό ελευθεριοφασισταριό της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες.
Αν καταλάβατε, αγαπητοί αριστεριστές πρώην “σύντροφοι” και πρώην “φίλοι” είστε για τα πανηγύρια, είστε επικίνδυνοι, ψεύτες, ουρές του δυτικού ιμπεριαλισμού άνευ όρων και ορίων, χωρίς έστω κάποια ρεαλιστική κυνική εξήγηση και ανάλυση, είστε με τα μπούνια μέσα στον βαθύ χαφιεδισμό, και έτσι εξηγείται η απολυτότητά σας σε κρίσιμα θέματα που αφορούν στην “παράδοση”, σε υποτίθεται “συντηρητικά” θέματα, έτσι εξηγείται η συκοφαντική σας ιδεολογία ιδεοληψία.
Εξηγείται, γιατί νιώθετε πως έχετε “πλάτες” στην αντικειμενική δυναμική του παγκόσμιου συστήματος, αυτήν την υποτιθέμενη “αντικειμενική δυναμική” έχετε τώρα την πρεμούρα να διαφυλάξετε μαζί με τους αηδιαστικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς συμμάχους σας.
Ας υποθέσουμε πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνοψίζει όλα αυτά εδώ (υπάρχουν και άλλοι), και πως μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε ως ένα καλό “ιδεολογικό” παράδειγμα, θα λέγαμε τα εξής:
Τι είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; εκτός από ΟΥΡΑ του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ΟΥΡΑ κάθε ακραίου ριζοσπαστικού φιλελευθεροφασισμού της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης, είναι το ΚΟΜΜΑ της αλλοτρίωσης, της ιδεολογικής ΣΗΨΗΣ, είναι το κόμμα του μοντέρνου ΦΑΣΙΣΜΟΥ, η αριστερίστικη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
