Ασπάλαξ
Πρέπει να δίνουμε σημασία στην ανάλυση ενός “προσώπου”, πρέπει να μην μένουμε μόνον στο επίπεδο της “κοινωνιολογικής” ανάλυσης.
Αυτό το πολιτικό πρόσωπο μου ήταν πάντα αντιπαθές, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας.
Βέβαια υπάρχουν και άλλα αντιπαθητικά, αποκρουστικά θα έλεγα, πρόσωπα. Τι να πει κανείς για άτομα όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης;
Σε ποιο βαθμό μπορεί κανείς να φτάσει την απαρέσκειά του, την απέχθειά του;
Υπάρχουν πολλοί βαθμοί στην κλίμακα, πολλές διαφορετικές κλίμακες.
Δεν σκοπεύω να κάνω ιδιαίτερη ανάλυση.
Θα ασχοληθώ με το απαράδεκτο αυτό πρόσωπο, γιατί δεν αντέχω άλλο να αντιμετωπίζω τον έλληνα πρωθυπουργό ως κάτι άλλο από άθλιο, ελεεινό, ποταπό πολιτικό απατεώνα του χειρίστου είδους, της χειρότερης μορφής.
Ο άθλιος κύριος αυτός πήρε ένα αποφασιστικό ΟΧΙ, ένα πληθωρικό ΟΧΙ από έναν αποπροσανατολισμένο λαό, από μια ζαλισμένη και οργισμένη και μπερδεμένη κοινωνία, και πήγε την επόμενη και το έκανε ΝΑΙ, το έκανε ανενδοίαστα, ξεδιάντροπα, άθλια, βρωμερά, “Μένουμε Ευρώπη”.
Βέβαια αυτό ήταν κάτι που ο κάθε πολιτικά ενήμερος το είχε καταλάβει, και ένα μέρος του ΟΧΙ ήταν πολιτικά ενήμερο, έστω με την κυνική έννοια του όρου (της πολιτικής ενημερότητας).
Αλλά η έλλειψη συστολής, η έλλειψη προσχήματος είναι κάτι απίστευτα χυδαίο, είναι δείγμα επικίνδυνου αριβισμού και αμετροέπειας, που συναντά κανείς μόνο σε ανθρώπους του υποκόσμου.
Δεν έχει σημασία αν τελικά ΔΕΝ υπογραφεί συμφωνία-μνημόνιο, αν και αυτός είναι ο ανοιχτός σκοπός του άθλιου -να συρθούμε σε μνημόνιο μαμούθ, σημασία έχει η μέθοδος, και η μέθοδος είναι ουσία σε έναν πολιτικό, σε μια πολιτική.
Αν υπήρχε τσίπα αυτό το υποκείμενο θα έπρεπε να φύγει από την πολιτική, να πάει να αυτοκτονήσει, αν υπήρχε τσίπα. Αλλά με Τσίπρα δεν υπάρχει Τσίπα.
Με σύριζα υπάρχει ξετσιπωσιά, θράσος, απάτη, αισχρή φαλκίδευση κάθε αξίας και συνέπειας. Και αυτό είναι το προϊόν της “αριστεράς” των γενικών φοιτητικών συνελεύσεων, λυπάμαι που το λέω και το ίδιο λένε αρκετοί συντηρητικοί σχολιαστές και δημοσιολόγοι, αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα της φοιτητικής και συνδικαλιστικής εξαχρείωσης της σκέψης, της δημοκρατίας, των διαδικασιών.
Ένας συνδικαλιστής απατεώνας σαν κι αυτούς που έχουν κάνει θραύση στα ελληνικά πανεπιστήμια και τις σχολές διοικεί μια χώρα εξαπατώντας όλους τους πολίτες που θέλουν να εξαπατηθούν και ηγείται μιας αριστεράς που το μόνο που διεκδικεί είναι την σωτηρία κάποιων τμημάτων του ντόπιου κεφαλαίου και κάποιων παρασιτικών ομάδων στην επαγγελματική διανόηση.
Στέκομαι λίγο στην δική μας ευθύνη. Όχι για το ΟΧΙ που δώσαμε, όσοι το δώσαμε έστω με επιφύλαξη και επίγνωση του τι είναι, αλλά γιατί ανεχθήκαμε να υπάρχει ανεξέλεγκτος αυτός ο ανθρωπότυπος καθάρματος μέσα στο κίνημα εις το οποίο εναποθέσαμε όλες τις ελπίδες μας και τον χρόνο μας. Αλλά εκεί είναι το πρόβλημα. Στον ευρύτερο χώρο του ελλαδικού “κινήματος” υπάρχει κάθε τυχοδιώκτης, κάθε οπορτουνιστικό στοιχείο, κάθε αποτυχημένος άνθρωπος που ψάχνει για αυτοπραγμάτωση εντός ενός φαντασιακού αλλά ταυτόχρονα χυδαία ρεαλιστικού τρόπου πράξης και σκέψης. Όποιος μετέχει ενός τέτοιου θρασύδειλου και τελικά ύποπτου τρόπου βίωσης της πολιτικής μπορεί να είναι εκτός από θύτης και θύμα της, και αναφέρομαι στην “συναισθηματική” πασοκοχαφιέδικη παράδοση “κομμάτων” όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πριν ακόμα τελειώσει η ομιλία του Ξετσίπωτου για το Δημοψήφισμα έσπευσε να ξεκινήσει τον “αγώνα” για το ΟΧΙ, χωρίς να συνεδριάσουν όργανα, χωρίς καμία συζήτηση, χωρίς καμία καχυποψία. Οι τέλειοι κρετίνοι, που κάνουν και κριτική στα μούτρα του ΚΚΕ για “αναχωρητισμό”, από “επαναστατική” σκοπιά.
Αν δεν διαλυθεί όλη αυτή η καφρίλα επαναστατική αντι-ιμπεριαλιστική αριστερά δεν θα υπάρξει ποτέ, και το μόνο που θα παράγεται θα είναι τομάρια, τυχοδιώκτες, διαλυμένοι, αριβίστες, και άλλα υποκείμενα, ενίοτε χρήσιμα για κάθε υπηρεσία προς όφελος του αστισμού..
