Ασπάλαξ
Συνεντεύξεις δεν δίνουν οι «απλοί πολίτες». Συνεντεύξεις δίνουν μόνο τα δημόσια πρόσωπα και η Μπέττυ Μπαζιάνα ήταν ένα από αυτά, προτού αποφασίσει να εξωτερικεύσει τα πιστεύω της. Εδειχνε μάλιστα να ωριμάζει στη σιωπηρή διαχείριση του δημόσιου ρόλου της. Το γεγονός ότι αποφάσισε να δώσει σε αυτόν τον ρόλο κομματική φωνή τη μετατάσσει πλέον, ανεξαρτήτως προθέσεων ή προμελέτης, στην πολιτική αγορά.
Σε αυτή την αγορά η πρωθυπουργική σύζυγος έχει μεγαλύτερη εμπορευσιμότητα από τους σεσημασμένους διαύλους. Είναι καλύτερα για την κυβέρνηση να μιλάει η Μπαζιάνα, παρά, ας πούμε, ο Πολάκης. Οχι μόνο επειδή το νέο πολιτικό προϊόν είναι άφθαρτο. Αλλά κι επειδή είναι υβριδικό: Ακόμη κι όταν εκτελεί επικοινωνιακό έργο, η Μπαζιάνα μπορεί να επικαλείται την αθωότητα του πολίτη. Μπορεί να πολιτικολογεί, χωρίς να λογοδοτεί («δεν είμαι οικονομολόγος», λέει και ξαναλέει). Μπορεί να προικίζει το συριζαϊκό μανιφέστο με τη σαγήνη της ιδιωτικής εκμυστήρευσης.
Η συνέντευξη, όμως, δεν περιορίστηκε σε αυτή τη γενική ακτινοβολία. Είχε τουλάχιστον μία συγκεκριμένη στόχευση: Να δημιουργήσει ένα δίπολο συζύγων, όπου η αυτοσυστηνόμενη ως κόρη αριστερού δασκάλου αντιπαρατίθεται στην καταγγελλόμενη ως στυγνή καπιταλίστρια. Την αντιπαράθεση προκάλεσε η ίδια η συνεντευξιαζόμενη, λανσάροντας εαυτήν ως αντίπαλο της συζύγου του προέδρου της Ν.Δ. Ολοκληρώθηκε έτσι η θραύση του μεταπολιτευτικού ταμπού που, προ ΣΥΡΙΖΑ, κρατούσε τις συζύγους εκτός του κεντρικού πολιτικού ανταγωνισμού. Και ολοκληρώθηκε χωρίς μεσάζοντες – με άμεση αυτουργό τη μία εκ των συζύγων.
Το ερώτημα είναι αν η πρωτοβουλία της συνέντευξης -όποιος κι αν την εμπνεύστηκε- εκπληρώνει εν τέλει τον σκοπό της. Βοηθάει τον Τσίπρα να θυμίζει κανείς τη -διακομματικά και οικουμενικά- αξιοδάκρυτη περιπέτεια του δημοψηφίσματος; Βοηθάει έναν πρωθυπουργό που ενδιαφέρεται πια για το cash buffer και την εμπιστοσύνη των αγορών, η αναθέρμανση της ρητορικής για «φασιστικές μπότες», «δυνάστες» και «πραξικοπήματα»; Ή μήπως συνιστά στήριξη να εκφράζει κανείς «πόνο» που δεν ανήκει πια στο ίδιο κόμμα με τον Στρατούλη και τη Ζωή;
Ο,τι κι αν ήθελε να ακουστεί, το βέβαιο είναι ότι η Μπαζιάνα παίζει από παλιά παρτιτούρα. Από την παρτιτούρα του φθινοπώρου του 2015, που σήμερα έχει απήχηση μόνο στο κοινό του μικρού ΣΥΡΙΖΑ – το κοινό που έχει ακόμη την ανάγκη να πιστέψει στο έπος της ευγενούς αυταπάτης.
Στους υπόλοιπους το μήνυμα μάλλον δεν ακούγεται κολακευτικό για τον πρωθυπουργό. Τον παρουσιάζει σαν κάποιον που, αφού απέτυχε σε αυτό που πίστευε, απιστεί σε αυτό που έγινε. Κυβερνά όπως κυβερνά, λέει ό,τι λέει, και το βράδυ επιστρέφει στη θαλπωρή της παλιάς του ψευδαίσθησης. Στο κουκούλι της οικιακής του Κούβας. Στο μοναδικό μέρος όπου το αντιμνημόνιο, όπως φάνηκε, είναι καθεστώς.
